Door de knieen - Overspoor

nemen de route national door de kleine plaatsen. Overal
worden we toegejuicht en sluiten zich mensen aan. Ik
had geen idee dat dit verhaal hier zo leefde. Het is de
elfstedentocht en Koninginnedag ineen. Victor straalt.
Je kunt aan alles zien dat hij het volkomen normaal
vindt dat hij op deze manier geëerd, ja zelfs aanbeden
wordt.
Onmiddellijk nadat wij aangekomen zijn, gaat er een
golf van opwinding door Lourdes. Niets is zo snel in
een bedevaartsoord als een lopend vuurtje. Van alle
kanten dringen mensen zich op met eenzelfde onrust
als bij iemand die vallende sterren hoopt te zien. Een
ander ziet ze wel vallen, hij kijkt steeds net de andere
kant op.
De gehandicapten in hun rolstoelen, trekwagentjes
en wielbedden die normaal gesproken in Lourdes de
dienst uitmaken worden weer even in de rol van lastpakken
geduwd. Ze kosten tijd. De hulpvoertuigen
botsen op elkaar, verlamde ledematen bungelen buitenboord.
De anders zo toegewijde brancardiers schelden
en vloeken.
Men is wel wat gewend hier in Lourdes. De emoties
die loskomen bij het bereiken van het eindpunt van de
pelgrimage zijn vaak heftig. Hoe lang heeft de pelgrim
niet uitgekeken naar dit moment? Hoeveel ontberingen
hebben hij en zijn begeleiders niet doorstaan? Hoe
moeizaam is het benodigde geld bijeengespaard? Ze
weten dat het nu eindelijk gaat gebeuren. Een zekere
mate van hysterie ligt dan altijd op de loer. Klassiek is
het verhaal van iemand die gelukzalig zijn krukken
wegwerpt en daar een ander levensgevaarlijk mee verwondt.
Maar wat hier gebeurt rond die vier Franse touring-
145