Door de knieen - Overspoor

144
misschien wel een uitdaging van hetzelfde kaliber als
de verkiezingsvoorstelling. Wie krijgt er nu een herkansing
om de wereld de waarheid te zeggen? Dit moet
die klassieke monoloog worden. Die op de plek waar lijden
en deemoed centraal staan natuurlijk heel anders
van toon zal zijn dan aan de vooravond van de climax
van hoogmoed en egoïsme. Is dit het dienen zoals ik me
in het vliegtuig had voorgenomen? Of ga ik gewoon
door met optreden?
In de bus word ik al van verscheidene kanten als een
oude bekende begroet. Het verhaal over het stukje
worst in de keel van Petrus, de hond is trouwens mee,
heeft zijn werk gedaan. Als we Salies binnen rijden kan
ik mijn ogen nauwelijks geloven. Tientallen auto’s slingeren
zich met de koplampen aan in een keurige rij
door de straten. De chauffeur loodst onze bus er vakkundig
langs. Er wordt getoeterd en gezwaaid. Voor het
terras van café l’Harmonie staan de andere drie bussen.
Op het terras blazen de jongens van de fanfare zich vast
in. Het is andere fanfaremuziek dan de Angelsaksische
brassbandsound die wij in Nederland gewend zijn. Deze
muziek klinkt opwindend omdat de grote trom op
elke tel slaat en de bekkens daar syncopisch op reageren.
De trompetten spelen unisono of tweestemmig de
melodie en de trombones en de saxofoons bepalen de
kleur van het arrangement door eromheen te fietsen.
Hoewel ik geen leider zie verloopt alles vrij soepel. Het
orkest stapt al spelend in de vierde bus. Wij zitten in de
eerste bus en als de chauffeur zijn voertuig al toeterend
in beweging zet, beantwoordt elke bestuurder van bus
of auto zijn startsein door op zijn eigen claxon te drukken.
Niet één keer, maar wel twintig keer en allemaal in
een ander ritme. Victor kraait het uit van de pret. Petrus
jankt Mexicaans. We rijden niet over de péage maar