Door de knieen - Overspoor

met Victor op die polaroid ging wist ik niet dat jullie
een kind verloren hadden. Dat hoorde ik pas later. We
moeten Victor gewoon in de lucht gooien en hopen dat
God hem opvangt.’
‘Hij leeft nog.’
‘Hij moet dood voor morgen. We moeten iets verzinnen.
Ik heb er uren bij gezeten. Ik dacht: Ik duw het kussen
over zijn hoofd.’ Johanna maakt met gebalde vuisten
een beweging die de daad moet suggereren. Ze
taxeert uit haar ooghoeken mijn reactie, opent haar
handen en spreidt haar armen. ‘Ik dacht: Ik laat hem uit
mijn handen vallen. Ik kan het niet! Jij moet het doen!
Jij moet me helpen. Jij moet Victor helpen.’
Er wordt geklopt. Johanna springt op of ze gelanceerd
wordt. De kamer vult zich met een onaangename spanning.
Johanna loopt naar de deur, trekt hem open en
verschuilt zich erachter. Daar in de deuropening staat
Martha in een lichtblauwe, strak om het lijf zittende
pyjama waardoor ze dikker lijkt. ‘Is Johanna al terug?
Ik hoorde nog stemmen. Ik kan niet slapen.’
‘Kom binnen!’ zeg ik.
Ze stapt de kamer in en achter haar rug schiet Johanna
naar buiten.
‘Laat maar!’ adviseer ik Martha als ik zie dat ze achter
haar vriendin aan wil gaan.
‘Ik heb er nog eens over nagedacht,’ zegt Martha na
een lange stilte, ‘volgens mij moet je dat doen morgen.
Ik zou het geweldig vinden en Victor ook.’
‘Hoe weet je dat?’
‘Toen ik het hem vertelde zei hij: Doetinchem Lourdes.’
‘Toeval,’ mompel ik.
‘Of orakel.’
‘Ik zal erover nadenken. Hoe laat gaan we morgenoch-
141