Door de knieen - Overspoor

140
dat jij moest komen om dat te verhinderen. Martha, die
helemaal in de war is, stelde voor om jou als peetvader
te vragen. Ik dacht: Prima, alleen wist ik dat je dat nooit
zou doen. Dus heb ik ervan gemaakt dat ’ie heilig verklaard
zou worden. Dan zou je zeker komen. Dat had je
beloofd.’
Johanna schenkt zichzelf en mij nog eens in en gaat
dan toch op de rand van mijn bed zitten.
‘Hoe wou je dat alles voorkomen? Ze lijken vastbesloten.
En wat wil Victor?’
‘Victor wil niets. Er gaat helemaal niets in Victors
hoofd om, dat is me allang duidelijk. Wij hopen dat er
wat in zijn hoofd omgaat. Omdat we ons de volkomen
leegte in dat schitterende hoofd helemaal niet voor
kunnen stellen. Omdat de volkomen leegte alles zo zinloos
maakt. Hij herhaalt willekeurige woorden die hij
heeft opgepikt, als een papegaai. Wij willen daar maar
al te graag betekenis aan toekennen. Hij is niet meer
dan een spiegel, een klankbord. Zijn lijden lijkt zinloos.
Hij is geen orakel, hooguit een medium. Hij heeft geen
ego. Hij is Martha’s knuffel. Ik ben haar kwijt. Zij heeft
me gered. Ik was een doodongelukkig meisje uit een
streng gereformeerd milieu waar homoseksualiteit
een zondige ziekte was. Nu sleept ze me mee de afgrond
in.’
Dit gesprek gaat de verkeerde kant op, realiseer ik me.
Ik voel me niet geroepen Johanna’s identiteitscrisis op
te lossen.
‘Wat vond je van de brief ?’ vraag ik.
‘Victor is heel erg ziek. Martha zou zijn dode lichaam
nog moeiteloos jaren willen verzorgen. Die hoeft niets
terug. Ik wil dat Victor doodgaat. Voordat er nog meer
ellende komt. Ik wou hem vanmiddag uit het raam
gooien. Ik kan niet meer van Martha houden. Toen jij