Door de knieen - Overspoor

tig van. Ik dacht: Die is dood. Ik vond het niet eens erg,
geloof ik. Ik dacht: Wat een dood! Meegesleurd door
een modderstroom. Iemand wees op mijn kruis. Ik had
een witte korte broek aan. Ik zat onder het bloed. Spontane
menstruatie, volgens de dokter. Van de schrik. Ik
was al twee jaar niet meer ongesteld geweest en toen
kwam Victor een dag later katholiek terug.’
Zaten we vanmiddag in de torenkamer nog in een
wreed sprookje, hier in deze lege kamer met het bed, de
stoel waarover mijn kleren hangen, en het eenzame
peertje aan het plafond zijn we net twee spelers in een
modern toneelstuk. Wie zich als toeschouwer van tevoren
niet goed van de inhoud van het stuk op de hoogte
heeft gesteld, kan het wel vergeten.
‘Geef mij ook maar wat wijn. Jullie kenden die Vlaamse
pastoor toch al lang?’
Johanna komt moeizaam overeind, reikt mij een glas
aan en schenkt het vol. Ze aarzelt of ze zal gaan zitten,
en begint te ijsberen.
‘Ik was in het begin dolblij. Ik wist niet wat ik zag. Ik
had nooit verwacht dat Victor het zou overleven. Dat is
een wonder. Geen twijfel aan. Maar toen kwam die pastoor
met dat verhaal. Over christen worden en Lourdes.
Hij komt ons al jaren bezoeken. We gaan ieder jaar een
dagje met hem naar Lourdes. Dat vond Victor mooi. Hij
houdt van Victor en Victor van hem. Nou ja, Victor is
dol op Petrus. Hij heeft weleens bij de Vlaamse pastoor
gelogeerd. Hij was altijd aardig. Het ging nooit over
God. Totdat ie Victor de rivier af zag zakken tussen die
zwanen en die zweepslag kreeg. Toen wist ’ie zeker
waar hij al enige tijd een vermoeden van gehad schijnt
te hebben. Namelijk: dat Victor van God gezonden was.
Nu willen ze hem dopen. Ik wil dat niet. Je mag een kind
niet misbruiken voor propagandadoeleinden. Ik vond
139