Door de knieen - Overspoor

138
Ik schud mijn hoofd. Kennelijk heeft mijn vraag of ze
Lenie was haar niet aan het denken gezet. Of ze is zo in
de war dat ze dat niet eens gehoord heeft. Hoe ernstig
moet ik haar geestesgesteldheid nemen? Is zij het eerste
slachtoffer in dit drama? Zij schenkt zichzelf een
glas in en neemt een klein slokje.
‘Ik heb hier geen zin in, Johanna. Jullie hebben mij
uitgenodigd. Victor zou heilig verklaard worden. Ik
kom en krijg te horen dat ik Victor ten doop moet houden.
Ik wil weten wat zich hier afspeelt en wat er van
mij verwacht wordt,’ zeg ik streng.
Ze is op de grond gaan zitten. De benen opgetrokken
zoals vanmiddag. Ze kijkt me niet aan. Ze heeft haar
blik gefixeerd op een punt op de muur tegenover haar.
Af en toe nipt ze aan haar wijn. Opeens begint ze monotoon
te praten, alsof ze nooit meer op zal houden.
‘Je weet niet wat er gebeurt als de aarde gaat schuiven.
Je handen graaien naar houvast. Pas als je iets beet hebt
kunnen pakken begin je om je heen te kijken. Ik had me
aan een boom vastgeklampt. Je moest alert blijven om
rondslingerende dingen te kunnen ontwijken. Ik miste
Victor meteen. Hij stond nog buiten. Het was een uur
of negen. Het was opeens pikkedonker. Alles gebeurde
binnen een paar minuten. Ik schreeuwde zijn naam en
toen zag ik het bloed in mijn kruis. Eerst dacht ik dat ik
gewond was. Toen begon Martha Victors naam te krijsen.
Vlak daarna is de bus omgekieperd. Benno en Melis
zaten erin. Lenie was in Salies. Het bleef maar hozen
en waaien. Hoe lang ik met mijn armen om die boom
gelegen heb weet ik niet. Ik durfde niet los te laten of ik
kon niet meer loslaten. Verkrampt van angst was ik. Op
zeker moment kwam er hulp. Victor was verdwenen.
Martha was radeloos. Ze deed net of Victor alleen van
haar was. Ik werd daar op dat moment gek genoeg rus-