Door de knieen - Overspoor

136
‘Hoezo?’
‘Nou ja. De mensen vinden u leuk en dan opeens niet
meer.’ Verlegen slaat Melis zijn ogen neer. Hij kijkt naar
zijn lege bord, veegt met zijn vinger wat achtergebleven
saus op en steekt hem in zijn mond.
‘Ik ben je zo dankbaar,’ zegt Martha, de keuken binnen
lopend zonder zich kennelijk af te vragen of ze een gesprek
verstoort. ‘Johanna wou zo nodig dat je kwam en
die knijpt er nu tussenuit.’ Ze pakt de yoghurt uit de
ijskast, gooit die in een kommetje en mengt er wat
müsli doorheen.
‘Moeten we het door laten gaan morgen?’ vraag ik nog
maar eens.
‘Natuurlijk. Victor verheugt zich erop. De Vlaamse
pastoor heeft alles geregeld. Het kind heeft nog maar
kort te leven. Dit wordt zijn dag.’
‘De Vlaamse pastoor heeft gevraagd of ik iets wou zeggen
in de kerk.’
‘In de basiliek? Jij? Ja, waarom niet? Je hebt nog wel
iets goed te maken.’
Ik verbaas me over haar zelfverzekerdheid. Ze neemt
moeiteloos de leiding nu Johanna schijnbaar is afgehaakt.
Ze roert fanatiek de müsli door de yoghurt, pakt
een theedoek van het haakje en zegt: ‘Sorry, maar ik
moet weer naar Victor.’
Ik houd mijn mond en denk: Een gesprek valt hier met
niemand te voeren. Benno, die kennelijk nog met ons
gesprek bezig was, zegt: ‘Net als met mijn moeder. Ik
hield van haar en opeens niet meer.’
In bed vraag ik me af waarom al mijn pogingen om aansluiting
te vinden op niets uitlopen. Deze twee dagen
hebben me niet veel meer gebracht dan de mogelijkheid
om te spreken in een kerk in Lourdes. Weer optreden
dus.