Door de knieen - Overspoor

De keuken is zoals in de meeste Franse woningen de gezelligste
plek van het huis. Het ruikt er naar tijm, brood
en sudderend vlees. Aan verchroomde haken hangt het
keukengereedschap. In een houten blok staan de messen
op scherp te wachten.
Ik ben dol op koken. Er is niets aan. Zolang je geen
zaagsel of kopspijkers in de pan gooit zijn alle combinaties
goed. Het gaat om de dosering van de ingrediënten
en verder komt het neer op timing. Dat is alles.
Martha is boven bij Victor. Johanna is niet meer gesignaleerd
sinds ze het kasteel in overspannen toestand
heeft verlaten en niemand lijkt zich daar druk over te
maken. Hank zit boos op zijn eigen kamer en Lenie is
met de brommer afgehaald door een behelmde Franse
blouson noir.
Ik leer Benno, die op een kistje staat om bij het aanrecht
te kunnen, hoe hij zijn hand moet neerzetten bij
het snipperen van een ui zodat hij zich niet in zijn vingers
snijdt. We nuttigen ons eten in de chaos die we tijdens
de voorbereiding van onze maaltijd gecreëerd
hebben en ik probeer hem onopvallend te bekijken. Dit
jochie zag zijn moeder zijn vader doodsteken. Zou hij
er tijdens het uien snijden aan gedacht hebben? Hij
kauwt heel zorgvuldig zijn vlees. Hij merkt dat ik hem
gadesla en dat maakt hem schuw. Hoe moet een kind
dat van de ene in de andere waanzin is beland dit allemaal
begrijpen? Melis, een van de weinigen die nog
over is van het gezin toen ik er voor het eerst kwam, begint
over de voorstelling in Doetinchem. Hoe hij die ervaren
heeft. Dat hij bang geweest was. Niet zozeer voor
Victor, als wel voor mij.
‘U nam wel erg veel risico,’ zegt hij ernstig.
Heeft hij dat zelf bedacht? vraag ik me af. Of is dat indertijd
aan tafel besproken.
135