Door de knieen - Overspoor

134
Hank beent de schuur uit, Lenie aan haar lot overlatend.
In de deur zegt hij resoluut: ‘Overmorgen is het
afgelopen met dit circus. Dan gaan ze weer terug naar
de camping. En jou hoef ik hier nooit meer te zien.’
Omdat hij zijn vinger in onze richting prikt weet ik niet
of hij mij bedoelt of de Vlaamse pastoor.
Lenie is uitgestapt en vlijt zich bescherming zoekend
tegen mij aan. Ik weet me geen raad.
‘Waar zou ik het over moeten hebben?’ vraag ik dan
maar, alsof ik het voorstel van de bisschop serieus overweeg.
‘Over uw bijzondere relatie met Victor en over lijden,
roes en evolutie. Uw hang naar het hogere.’
Ik ben verbluft. Wat weet deze man van mij? Er zijn
mensen die hun geloof in God danken aan zo’n moment,
waarop het toeval zo dwingend wordt dat ze leiding
beginnen te vermoeden. Een vooropgezet plan.
Voorbeschikking. Dat weiger ik te aanvaarden.
‘Wat is er waar van het verhaal van de vier zwanen?’
vraag ik bot, in de hoop greep op de situatie te krijgen.
De Vlaamse pastoor lijkt niet erg onder de indruk van
mijn vraag. ‘Het is gebeurd, zo waar ik hier sta. Maar
wat maakt het uit. Als iedereen het gelooft is het ook
waar. In het geloof lost de paradox op.’
‘Ik geloof in de kracht van de twijfel.’
‘Als alles achter de rug is, zou ik graag eens met u van
gedachten wisselen bij een goed glas wijn.’
‘Ik doe het liever hier en nu.’
‘Helaas, ik moet er nu vandoor. Petrus! Viens ici!’
Moet ik de man bij zijn gladde lurven pakken en dwingen
uit te leggen wat hij van plan is en waarom? Ik zie
hem de schuur uit lopen en weet niets beters te doen
dan het voorste portier van de traction te openen om
neer te ploffen op de stoel van de chauffeur. Ik pak het
stuur met beide handen beet en zeg: ‘Tuut!’