Door de knieen - Overspoor

‘Ik begrijp niet wat er te lachen valt, jongedame,’ zegt
de Vlaamse pastoor beledigd. Weet hij wat er gebeurd
is? Heeft hij staan loeren?
‘Lenie is haar contactlens kwijt,’ zeg ik in een poging
de situatie te redden en bloos uit schaamte voor mijn
leugen.
‘Ik wil u nog eens iets vragen,’ zegt de Vlaamse pastoor
en hij richt zich tot mij. ‘Ge zijt morgen de peetvader.’
Dat is nog helemaal niet zeker, denk ik maar ik zwijg.
‘Ik heb het met de bisschop over u gehad,’ gaat de
Vlaamse pastoor verder, ‘wat ge doet en hoe ge Victor
kent. Wij zouden het wel wat vinden als u een persoonlijk
woord tijdens de mis zou willen spreken.’
Het mag waarschijnlijk ook nog wat kosten, vul ik in
gedachten aan.
Dan zegt Hank plompverloren: ‘Ik ga niet mee naar
Lourdes.’ De spanning die even weggeëbd leek, komt in
volle hevigheid terug. ‘Ik heb die poppenkast daar wel
gezien. Dat gehuichel. Ik kan me niet voorstellen dat je
kunt geloven in een God die zoveel misbaksels op de
wereld heeft gezet.’
‘Gij besteedt uwen tijd liever aan jonge meisjes op de
achterbank van uwen auto,’ antwoordt de Vlaamse pastoor
ongemeen fel.
Even vrees ik dat Hank, die uitgestapt is, hem aan zal
vliegen.
‘Sint-Augustinus zegt dat de zonde niet is het kleine
vergrijp, aan een jong meisje bijvoorbeeld, maar de
weigering van de mens te zoeken naar het hogere, in
plaats van te blijven wroeten in het diepe duister van
het ik.’
‘Je kunt me je preken besparen, eerwaarde. Ik geloof
geen snars van je verhaal.’
133