Door de knieen - Overspoor

132
Ik probeer de redeneringen en conclusies van de brief
op details onderuit te halen om aan de grote lijn te kunnen
ontkomen. Met welk recht kan ik van de ander eisen
mij met een afgerond verhaal in volmaakte bewoordingen
tegemoet te treden? Waar baseer ik die
arrogantie op? Op die paar tekstjes die gelukt zijn?
Ik scharrel tussen de begroeiing door. Van de meeste
struiken en bomen ken ik de namen niet, maar dat
deert me niet. Plotseling sta ik voor de schuur waarin
Hank zijn traction heeft gestald. Zijn trots. Hij heeft de
kinderen verboden hier te komen. Geldt dat ook voor
mij? Wil ik niet even het stuur in handen houden, aan
de versnellingshendel onder het dashboard morrelen
en in gedachten ‘tuut’ roepen? Ik open de deur en hoor
hoe op hetzelfde moment een van de portieren van de
oude Citroën wordt dichtgetrokken. Ondanks het uitdrukkelijke
verbod van Hank heeft een van de jongens
zijn nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen. Ik loop
naar de auto toe, snuif gelukzalig de geur van smeerolie
en benzine op en kijk door het zijraampje.
Natuurlijk! is het eerste wat ik denk als ik de verschrikte
gezichten van Lenie en Hank zie. Lenie zet
haar gezichtje meteen in de verontschuldigende pruilstand.
‘Lenie is haar contactlens kwijt,’ zegt Hank en
gooit zijn vette knipoog nog maar eens in de strijd. Lenie
trekt haar kleren recht als een volleerd actrice. Geen
van drieën weten we ons een houding te geven, geen
van drieën weten we wat te zeggen.
Petrus komt de schuur binnen snuffelen, gevolgd
door de hinkende Vlaamse pastoor.
‘Ah, ge zijt hier. Ik kwam nog wat dingen voor morgen
doorspreken. Hank, gij gaat toch met Victor met deze
auto, hè?’
Van de zenuwen giert Lenie het opeens uit.