Door de knieen - Overspoor

Ik slenter wat over het terrein rondom het kasteel. Het
is warm en windstil. Een bedrijvige boer voorkomt met
zijn machine dat de natuur de boventoon kan voeren.
Krekels springen voor mijn voeten weg. Waar zijn de
kinderen?
Ik denk aan de ruimte en tijd die me overkwamen tijdens
mijn wandelingen met God, of liever Kenau. In
welk verhaal ben ik terechtgekomen? Wat is waarheid
en wat is leugen? Wat moet ik erbij verzinnen om het
geloofwaardig te houden? Hoe belangrijk is de waarheid
en hoe desastreus de leugen? Victor heeft er geen
moeite mee, denk ik. Die glorieert in zijn verhaal. Moet
ik verhinderen dat hij morgen op de schouders gaat? Ik
heb altijd gedacht dat we op dat duin op Texel tegen elkaar
aan stonden met een zee tussen ons in, maar we
waren toen dichter bij elkaar dan ooit. Waarom bindt
geluk en zou verdriet altijd splijten? Ik hou van Lisa’s
levenskracht. Ik heb haar altijd gezien als een overlever.
Zij is de triomf op de totale vernietiging. Een knop aan
een takje van een ontwortelde, verschroeide boom.
Waarom lijkt alles wat ik ervaar en bedenk pas zin te
krijgen als ik het met een publiek deel? Zelfs Lisa’s
brief kon ik pas lezen door hem voor te lezen.
Ik ben zo in gedachten verzonken dat ik pas op het
laatste moment merk dat ik voor een kloof sta. Mijn dijbenen
raken het prikkeldraad. In de diepte kan ik zien
welke verwoesting de aardverschuiving heeft aangericht.
Onder aan de helling ligt een caravan op zijn kop.
Betekenis geven is nakaarten. Omdat we verhalen verzinnen
met een begin en een eind denken we dat we leven
in een afgerond verhaal. Maar al begint het verhaal
met onze geboorte en eindigt het met onze dood, de geschiedenis
gaat door. Tot in de eeuwigheid.
Het muggenziften in mijn hoofd is alweer begonnen.
131