Door de knieen - Overspoor

130
Plotseling springt Johanna op en voor ik haar bij de
arm kan grijpen rent ze de kamer uit. Een wanhoopskreet
vult het trappenhuis. Victor wordt wakker en
kijkt mij aan en glimlacht zo onweerstaanbaar dat ik
spontaan begin te huilen.
Pas nu ruik ik de vertrouwde geur van zoete babypoep.
Zijn valhelm is een beetje scheefgezakt, wat zijn
gezicht een komische uitdrukking geeft. Ik til hem uit
zijn bed.
‘Dit mag je nooit gebruiken,’ zegt Victor en ik lach
door mijn tranen heen. Ik begrijp er niets meer van. Ik
druk het ventje tegen mij aan. Ik kus zijn wang. Hij is
zoveel sterker dan ik gedacht had.
‘Wil je wel naar Lourdes?’ vraag ik zonder een antwoord
te verwachten maar in de hoop iets van instemming
of afwijzing op zijn gezicht te lezen.
Dan zegt hij onverwacht: ‘Roes, lijden, evolutie. Icarus,
Jezus, John Lennon.’
Hoewel ik de samenhang van de woorden en de namen
niet helemaal kan doorgronden, is me wel duidelijk
dat Victor is gaan leven in de verhalen die hem
voorgelezen zijn en dat hij nu zelf de held probeert te
worden in zijn eigen verhaal. Ik druk hem nog dichter
tegen me aan.
Ik voel zijn hart tegen mijn borst kloppen. Onrustig
als dat van een aangeschoten spreeuwtje dat ik ooit in
mijn hand hield.
‘Mijn kleine jongen,’ zeg ik, ‘mijn kleine jongen. Je
leeft nog.’
Even later staat Martha, die ik niet aan heb horen komen,
naast me en neemt hem over. Ze geeft me een
zoen en zegt: ‘Ik ga Victor verschonen.’