Door de knieen - Overspoor

zijn neksteun om. Johanna verroert geen vin als ik binnenkom.
Ik kijk minutenlang naar de rustig ademhalende
Victor. Hij ziet er veel beter uit dan ik verwacht
had. Bedriegt de schijn, kent hij een korte opleving of
word ik over zijn gezondheid ook voor de gek gehouden?
Mijn ergernis laait weer op.
‘Johanna. Jullie hebben me hiernaartoe laten komen.
Je moet met me praten. Wat verwacht je eigenlijk van
mij? Moet ik de politie erbij halen? Of desnoods de media?’
Ze zwijgt. Ik kijk het torenkamertje rond. Behalve het
bed staat er niets. De muren zijn kaal, met als enige decoratie
het afbladderend pleisterwerk. Ik probeer het
over een andere boeg.
‘Ik ben de prins, Johanna. Ik kom na honderd jaar de
betovering verbreken, ik kom jullie wakker kussen.’
Ik kniel naast haar neer en probeer haar op haar wang
te zoenen. Ze duwt me weg en ik val achterover. Victor
slaapt onverstoorbaar door.
Ik krabbel overeind en pak de brief uit de envelop. ‘Op
Schiphol kreeg ik een brief van mijn vrouw. Ik heb hem
nog niet gelezen. Ik houd niet van woorden op papier.
Ik weet niet waarom, maar ik wil hem graag aan je
voorlezen.’
Johanna gaat wat verzitten, waaruit ik afleid dat ze er
geen bezwaar tegen heeft.
Lieveling.
Je zei tegen mij toen we die verschrikkelijke dag in Texel
op het duin stonden: ‘Dit mag je nooit gebruiken.’
Ik vond het onverdraaglijk dat je dat zei.
Ik dacht: Hoe kan een vader wiens kind net is doodgegaan
zoiets zeggen.
Op een moment dat er alleen maar te zwijgen valt.
127