Door de knieen - Overspoor

126
‘Nu wil ik Victor zien, anders ga ik direct naar huis,’ zeg
ik resoluut tegen Martha als we op het kasteel zijn teruggekeerd.
Ze reageert afhoudend. ‘Laten we eerst wat gaan eten.’
‘Je snapt me niet.’ Ik probeer me te beheersen. Iets wat
me niet makkelijk afgaat omdat ik me niet vaak zo opwind.
Mijn leven mag voor buitenstaanders turbulent
lijken, eigenlijk hoef ik niet meer dan twee uur per dag
te presteren en daarvoor gaat ook nog eens alles en iedereen
opzij. ‘Ik heb hier niets te zoeken. Je denkt toch
niet dat ik aan dit toneelstuk rond een doodziek kind
meedoe?’
‘Vraag maar aan Johanna. Ik mag me er niet meer mee
bemoeien,’ zegt Martha, en ze probeert haar woede met
ironie te maskeren.
Ik ga naar mijn kamer, haal de brief uit de binnenzak
van mijn jasje en loop de trap op naar boven. ‘Johanna!’
roep ik om mijn komst aan te kondigen en in de hoop
dat ze opendoet.
Ik klop op een deur. Geen antwoord. Dat zegt niets. Johanna
zwijgt immers. Ik open de deur en kijk in de
doodsbange ogen van Benno. Betrap ik hem ergens op?
Schrikt hij van de envelop die ik in mijn hand heb? Ik
gun me geen tijd dat verder te onderzoeken en vraag:
‘Waar zit Victor?’
Hij prikt met zijn vingertje in de lucht.
Verontrust ren ik nog een trap op en open de deur van
het bovenste torenkamertje. Johanna zit met haar rug
tegen de muur op een matras op de grond, de knieën
opgetrokken, de armen om de benen geslagen, het
hoofd naar beneden. Om het vertrek te verduisteren
hangt voor het raampje een handdoek die echter niet
breed genoeg is. Er valt een flinke streep licht over het
bedje waarin Victor ligt te slapen, met zijn helm op en