Door de knieen - Overspoor

Ineens klinkt er een angstaanjagend kokhalzen. Petrus
werpt zich in doodsstrijd op de grond. In één klap
concentreert alle aandacht zich op de hond. De Vlaamse
pastoor slaat een kruis. Ik vermoed dat het een stukje
droge worst is dat het beest dwarszit en herinner me
hoe Jonas dat oploste toen God in een pinda dreigde te
stikken. Op goed geluk steek ik mijn rechterhand, zo
snel dat de hond geen tijd krijgt zich schrap te zetten,
tot achter in zijn bek. Even tasten mijn vingers in de
slijmerige strot, dan zet ik mijn wijsvinger achter het
stukje worst en wip het naar voren. De hond spuugt het
uit en de verbaasde toeschouwers applaudisseren
spontaan. Zelf ben ik nog het meest verbaasd. De handen
strekken zich weer naar de glazen die waarderend
worden geheven. ‘Formidable.’
De Vlaamse pastoor staat er wat beteuterd bij. Hij
moet zijn positie van stralend middelpunt even afstaan
en dat valt hem kennelijk zwaar. Hij klopt de hond op
zijn rug.
‘Allez Petrus, on y va. Er is nog veel te doen. Ik zal de
bisschop nog ’ne keer gaan bellen. Hank, ik zie u vanmiddag
om nog wat details door te nemen. Gij rijdt de
jongen met uwen wagen. Meneer, wat betreft uw taak:
gij houdt Victor op en de bisschop doet de rest. Het
wijst zich vanzelf. Prettig kennisgemaakt te hebben.
Au revoir.’
Hij beent hinkend weg en sleept de nog nakokhalzende
hond mee. Na een paar passen grijpt hij naar zijn
kuit en staat even stil. Ik houd mijn kleverige handen
omhoog en wacht tot de patron met een theedoek komt
aangesneld. Er wordt in onbegrijpelijk dialect luid nagekaart
over het incident. Iemand houdt mij de schaal
met plakjes worst en kaas voor. Als ik met een handgebaar
bedank en daarna op mijn keel wijs wordt er nogmaals
hartelijk gelachen.
125