Door de knieen - Overspoor

124
wetse bakkebaarden. Door zijn dikke lippen en bolle
wangen lijkt het of hij zijn adem inhoudt. Op zijn naar
verhouding kleine neus wiebelt een fragiel brilmontuurtje.
Een sint-bernardshond duwt zijn neus in mijn
kruis.
‘Petrus, tais-toi! Hij spreekt Frans, Petrus,’ zegt de
Vlaamse pastoor en voegt er guitig aan toe: ‘Ik heb hem
Petrus genoemd omdat hij de haan zo mooi kan laten
kraaien!’
‘Ik heb een hond gekend die God heette omdat ie zich
niet liet commanderen,’ antwoord ik spontaan.
De Vlaamse pastoor barst in een overdreven gelach uit
en vertaalt de grap in het Frans. De mannen lachen beleefd
en strekken als op bevel de handen naar de glazen.
Er vliegen stukjes brood en kaas door de lucht die door
Petrus vakkundig worden opgevangen.
‘We gaan morgen met vier bussen. ’t Is den doop. Gij
zijt de peter. Dat hebt ge waarschijnlijk al gehoord?’
‘U bedoelt dat ik het kind ten doop moet houden?’
‘Das juust. Bij u zeggen ze geloof ik peetvader. Het
wordt speciaal, hè! Let op! D’r gaat muziek bij zijn. ’t
Wordt gelijk een processie. Ze zijn fier in Lourdes. Da’s
in geen tachtig jaar meer gebeurd. ’t Is goed dat ge gekomen
zijt. De moeders, als ik het zo even mag zeggen,
zijn in de war. Die kunt gij wat kalmeren, hoop ik.’
Ik voel me overrompeld. Mijn opwinding begint in
woede om te slaan. Opnieuw merk ik hoe vaak Lisa
mijn koers bepaald heeft in dit soort situaties. Ik ga
nog altijd uit van het goede van de mens. Lisa wantrouwt
juist iedereen. Haar intuïtieve taxatie is mijn
baken geworden. Ik heb me eerder door een leugenaar
mee laten slepen, dat zal me niet weer gebeuren. Maar
wat kan mijn twijfel tegen zijn op een onwrikbaar geloof
gebaseerde waarheid beginnen?