Door de knieen - Overspoor

122
trek de dekens preuts op tot onder mijn kin.
Om de hoek van de deur verschijnt Lenie. ‘Heeft u
goed geslapen?’ vraagt ze alsof ze niet meer weet dat ze
me zelf de halve nacht wakker heeft gehouden. ‘Hank
vraagt of u meegaat naar de markt.’
Ze heeft een afgeknipte spijkerbroek aan en een wit
t-shirt.
‘Zou je de gordijnen open willen doen?’ vraag ik onnozel.
‘Victor heeft weer overgegeven,’ zegt ze, ‘hij is erg
ziek. Johanna zwijgt. Martha twijfelt of Victor het allemaal
wel aankan. En de Vlaamse pastoor beweert dat
God het zo gewild heeft.’
Als ik nog niet wakker was, dan ben ik het nu. Iedereen
waar ik mijn leven naar wil richten bedriegt me en
gaat dood. Er zit geen lijn meer in. Het is op goed geluk
anticiperen op een bij toeval gerezen misverstand.
‘Ik kom eraan,’ zeg ik.
We rijden met de traction naar Salies du Salat, een
Frans dorpje van het soort dat me zo lief is sinds ik Jacques
Tati er als postbode doorheen heb zien fietsen.
Huizen met scheefgezakte luiken. Okerkleurige bepleisterde
muren met een vergane Dubonnetreclame.
Een dorpsplein met een pomp en een muziektent.
Slierten blauw-wit-rode vlaggetjes die de straten overkoepelen.
Het café van de gegoede burgerij, waar Jacques
Brel zo mooi over gezongen heeft. De kroeg van de
jeugd en de paar volwassenen die niet willen deugen.
Broederlijk naast elkaar, zodat men elkaar van de terrassen
kan beloeren en beschimpen. Dat alles in een
onbestemde lucht van crèpes, wierook, pis en gauloises.
De markt is verplaatst naar de hoofdstraat omdat de