Door de knieen - Overspoor

120
haar meegegaan naar de rivier. Onderweg zakte hij in
elkaar en greep naar zijn kuit. Een zweepslag. De Vlaamse
pastoor strompelde naar de waterkant en daar dreef
Victor nog steeds tussen de zwanen. De Vlaamse pastoor
begreep dat God hem gestraft had voor zijn ongeloof
en sloeg een kruis. Toen schijnt Victor gezegd te
hebben: Ik wil katholiek worden. Of zoiets.’
‘Ik geloof er geen bal van,’ zeg ik bot.
Lenie huivert. Ik sla de deken om haar heen. Buiten
beginnen de vogels zich te roeren.
‘Je moet gaan slapen.’
‘Het is echt waar,’ zegt Lenie beslist, ‘het is op de televisie
geweest. En ze gaan overmorgen naar Lourdes.
Hij wordt gedoopt. De Vlaamse pastoor heeft alles geregeld.
En Victor heeft uw naam genoemd. En Johanna
kan niet meer spreken. En Hank is zo aardig voor ons.’
Ze kijkt uit haar ooghoeken of ze me kan overtuigen.
Als ik ga staan, springt ze overeind en klampt zich aan
me vast. Daar staan we weer. Ik voel haar borsten tegen
mijn buik aan drukken en duw haar weg omdat ik een
erectie krijg. Maar ze laat zich niet wegdrukken, ze
slaat haar armen om mijn nek, trekt mijn hoofd naar
beneden en probeert me te zoenen. Ik wring me uit
haar omhelzing, sla mijn linkerarm onder haar knieën,
mijn rechter onder haar rug en til haar naar de deur.
‘Sorry,’ zegt ze met haar pruillipje.
Buiten is het licht geworden. Het pluimvee is klaarwakker.
Ik geef haar een kus op haar voorhoofd voor ze
gaat. Als ik op bed lig wrijf ik over de harde plek die
mijn lozing veroorzaakt heeft en zeg hardop voor mezelf:
‘God is een teefje.’