Door de knieen - Overspoor

118
Ik weet niet hoe lang ik geslapen heb als er geklopt
wordt. Het duurt even voor ik weet waar ik ben en ik me
realiseer hoe ik erbij lig. Dan vraag ik: ‘Wie is daar?’
‘Ik ben het, Lenie,’ klinkt het zacht en onzeker van
achter de deur. Even voel ik me de hoofdrolspeler in een
klucht. Mijn hand glijdt langs de nog niet helemaal opgedroogde
vlek in het laken. Ik trek de dekens op en
roep zacht: ‘Kom maar binnen!’
‘Martha en Johanna maken ruzie,’ zegt ze met een
pruillipje, de kin op het borstbeen.
‘Ik dacht dat Johanna niet meer praatte.’
‘Dat klopt, Martha schreeuwt dat ze haar mond open
moet doen. Ze wil weten wat er moet gebeuren. Ze is
bang dat Victor doodgaat.’
Lenie heeft een blauw-wit gestreepte herenpyjama
aan. De pijpen slobberen over haar voeten. Het wijde
jasje verhult de vorm van haar lijf en toont de aanzet
van haar borsten. Haar blonde haren zitten in de war.
‘Ga zitten,’ zeg ik, verlegen met de situatie. Ze schudt
haar hoofd. Ik lig met mijn schoenen aan onder de dekens
en voel me genoodzaakt zo te blijven liggen.
Dan zegt ze: ‘Ik ben nog heel lang verliefd op u geweest’,
en barst in het door mij voorziene snikken uit.
‘Nu niet meer?’
Ze schudt haar hoofd en lacht door haar tranen heen:
‘Ik weet niet meer wie u bent. U was zo lief onder de
douche. Zo sterk.’ Ze komt bij me op de rand van mijn
bed zitten.
Als er nu iemand binnenkwam zou ik me geen raad
weten. Eens te meer moet ik concluderen dat ik de controle
over de gang van zaken kwijt ben. Ik zit om onduidelijke
redenen in een vreemd kasteel, op een plek die
ik op de landkaart niet zou kunnen vinden en tot overmaat
van ramp zit er een bloedmooie blondine op de