Door de knieen - Overspoor

‘Nee, nog geen tijd voor gehad,’ zeg ik zo achteloos
mogelijk.
‘Je hebt een uur op Schiphol gezeten en twee uur in
het vliegtuig,’ klinkt haar verwijt.
Zo stapelt de schuld zich weer op. Wat is dit voor een
nimmer eindigend, maar o zo voorspelbaar toneelstuk?
Nu moet ik me verantwoorden door de telefoon.
Hoe vaak heb ik dat al niet vergeefs geprobeerd.
‘Ik kom morgen weer thuis,’ zeg ik vastbesloten.
‘Net vroeg je nog of ik kwam.’
‘Ze lijken me gek geworden hier. Het is één grote leugen.
Ik wil weg en tegelijkertijd ben ik nieuwsgierig
naar wat er gaat gebeuren.’
‘Blijf nou maar. Ik zal kijken of ik kan komen.’
‘Nee, laat maar. Ik weet helemaal niet wat er gaat gebeuren.’
‘Lees die brief nou maar en bel me. Ik hou van je.’
Wat belet me ‘ik ook van jou’ te zeggen? Waarom ervaar
ik haar kalme zekerheid als zo bedreigend?
Ik ga naar mijn kamer, een sober ingericht vertrek
met een twijfelaar en een thonetstoel waar ik mijn jasje
overheen hang. De brief blijft in de binnenzak. Met
mijn schoenen nog aan laat ik me achterover op bed
vallen en staar naar het brandende peertje aan het plafond.
Het is mij tot nu toe in mijn leven altijd gelukt
mijn zinnen te verzetten als ze te zeer beproefd werden.
Ik wil pas morgenochtend verder denken over wat ik
hier te zoeken heb.
In de gele vlek die voor mijn ogen danst zie ik Lenie
steeds opnieuw in haar korte rokje van de brommer afstappen.
Ik zoom in op het driehoekje van haar witte
onderbroek. Ik trek me af, bevlek het laken en val met
het licht en mijn kleren nog aan in slaap.
117