Door de knieen - Overspoor

116
Hank, die behalve over teletekst niet veel gezegd heeft
tijdens de maaltijd, geeft me zijn nu al vertrouwde vette
knipoog. De jongeman die Lenie gebracht heeft,
draait de gashendel flink open en spuit weg in een wolk
uitlaatgas. Lenie deelt mee dat ze al gegeten heeft en
verdwijnt.
Hank vraagt of ik nog zin heb een glas cognac met
hem te drinken. Hij leest een moderne Duitse filosoof
die beweert dat de mens niet van zijn fouten wil leren
en dat hij pas werkelijk de consequenties van zijn falen
wil accepteren als het te laat is. De filosoof houdt zijn
betoog aan de hand van rampen met kerncentrales van
Harrisburg tot Tsjernobyl. De maatregelen na een ramp
getuigen altijd van verkrampt opportunisme in plaats
van verruimd bewustzijn en zijn eerder bezwerend dan
praktisch. We willen de tijd te snel af zijn door de problemen
voor ons uit te schuiven.
Hank heeft er duidelijk over nagedacht, maar ik zeg
dat ik moe van de reis ben. Ik wil bovendien over heel
andere dingen praten. Daar schijnt niemand toe bereid
te zijn behalve Lenie misschien, maar de angst voor een
knipoog van Hank weerhoudt me naar haar kamer te
vragen.
De kinderen ruimen de tafel af en ik pik achter in de
tuin nog iets van de zonsondergang mee.
Als ik met de wilde-zwijnenkop alleen ben in de hal,
bel ik Lisa met een telefoon die nog aan de muur hangt.
‘Je moet komen,’ zeur ik nog voor ze haar naam heeft
kunnen zeggen.
‘Je gaat ermee stoppen, hoor ik.’
Nu pas realiseer ik me dat het volstrekt normaal was
geweest als ik haar dat eerder verteld had dan die journalist.
‘Heb je mijn brief gelezen?’