Door de knieen - Overspoor

‘Hè, wat onaardig van me,’ antwoordt Martha. ‘O, ik
ben zo blij dat je er bent. Kom, dan laat ik je de keuken
zien.’
We eten op het terras voor het kasteel. Johanna heeft
me theatraal omhelsd en eet zwijgend. Ik weet niet of ik
een geweldige scène moet maken of het juiste moment
moet afwachten. Ik wil Victor ook weleens even zien.
Hank heeft op teletekst gelezen dat ik ermee ga stoppen.
‘Teletekst?’ vraag ik verbijsterd.
‘Ja, ik krijg hier alles via de schotel.’
De controle die ik over mijn eigen leven gewend ben te
hebben is volledig zoek. De maaltijd verloopt chaotisch.
Er valt geen woord te wisselen. Er zijn drie nieuwe
kinderen die zich aan mij voorstellen en dwars door
elkaar heen hun verhaal vertellen, maar behalve van
Benno, een verlegen blond ventje van een jaar of twaalf
met blauwe ogen dat er getuige van is geweest hoe zijn
moeder zijn vader doodstak, kan ik hun namen niet
onthouden.
Halverwege de maaltijd verdwijnt Johanna met een
bord eten naar boven. Wat Martha pinnig doet zeggen:
‘Mag ik misschien ook nog een keer voor Victor zorgen?’
Als Johanna weg is stormt er een brommer het terras
op. De kortgerokte duopassagier stapt af en onder de
helm komt Lenie vandaan. Ze schudt haar blonde haren
in model. Ik heb er niet op gerekend haar hier te
zien. Het blijkt dat ze ieder jaar nog een weekje vakantie
mee komt vieren. Ze is veel mooier geworden dan
het zich indertijd liet aanzien. Ik moet me dan ook even
hernemen als ze me spontaan om de nek valt en zegt:
‘Dat is lang geleden!’
115