Door de knieen - Overspoor

114
Ik krijg het onbehaaglijke gevoel dat ik in de rol van
redder geduwd word. Ik wil dienen, maar geen verantwoordelijkheid
dragen alsjeblieft.
‘Waar is Victor?’ vraag ik.
‘Die slaapt. Die slaapt alleen maar. Die ligt boven. Hij
gaat dood, ik voel het. Het gaat niet goed. Het is ongelooflijk.
Hoe was je reis?’
Met die laatste vraag probeert ze te suggereren dat ze
ook nog wel belangstelling voor mij heeft, maar ik begrijp
dat ze volledig wordt beheerst door het wel en wee
van Victor.
‘Goed. Rustig nou maar. Waar is Johanna?’
‘Bij Victor. Die heeft zich erbovenop gestort. Anders
was ze nooit zo met Victor. Ik zorgde voor hem. Sinds
hij terug is, is ze niet meer bij hem weg te slaan. En ze
zwijgt. Het gaat niet goed, het gaat niet goed.’
We zijn door de hal gelopen en staan in de tuin. De
jongste kinderen zijn nog altijd bezig het kasteel te verkennen
waar ze sinds drie dagen logeren. Om de zoveel
tijd meldt zich uit een van de ontelbare ramen een kinderhoofd
dat met gejuich door de anderen, die beneden
staan, wordt ontvangen.
‘Hoe ziek is Victor?’ vraag ik.
‘Het is een wonder dat hij nog leeft. Victor gaat katholiek
worden. Ik kom van God, heeft hij gezegd. De
Vlaamse pastoor moet het je allemaal maar vertellen.’
De reis, het gesprek met Hank, het geschreeuw van de
kinderen, de overspannenheid van Martha. Ik krijg genoeg
van de geheimzinnigheid.
‘Dat zei die Hank ook al. Kan godverdomme iemand
eens zeggen wat er precies gebeurd is?’
Een nieuwe huilbui is het gevolg. Ik omhels haar onhandig
en strijk over haar grijze borstelhaar.
‘Ik zou wel iets willen drinken,’ zeg ik na enige tijd.