Door de knieen - Overspoor

edsgenezers voor me, kruidenvrouwtjes, toekomstvoorspellers,
ouderlingen van de Gereformeerde Gemeente,
Jehova’s Getuigen, goeroes en fundamentalisten.
Alles leidt alleen maar tot institutionele religie. Ik
verlang naar huis, naar slap ouwehoeren met vrienden
over voetbal. Ik wil alleen nog maar doen waar ik goed
in ben. De mensen amuseren. Ik wil weg hier.
Mijn moeder heeft eens een trein tot stilstand weten
te brengen omdat ze vermoedde dat ze haar autolichten
op de parkeerplaats bij het station had laten branden.
Ze wist nog net niet te bereiken dat de trein op hetzelfde
spoor terugreed, maar ze mocht wel van de conducteur
tussen twee stations overstappen op een trein die
haar terugbracht. Ze gaan me straks wijsmaken dat
Victor wonderbaarlijk genezen gaat worden, vrees ik.
Ik geloof niet in wonderen. Self-fullfilling fantasy, meer
is het niet. Kan deze auto keren?
Ik schud mismoedig mijn hoofd.
‘Het lijkt wel of je ermee zit,’ zegt Hank lachend.
‘Waarmee?’ vraag ik afwezig.
‘Met God.’
Het kasteel staat op een heuvel. Wie door de voordeur
via de imposante hal met wilde-zwijnenkop naar de
achterdeur loopt, komt in de tuin die uitkijkt over het
dal. De camping ligt een kilometer verderop naar het
oosten en de rivier twee kilometer zuidelijker. De weiden
worden begraasd door chic rundvee dat bestemd is
voor exclusieve slagerijen en toprestaurants. De velden
worden dooraderd door asfaltweggetjes.
Martha staat ons op te wachten. Ze omklemt me
krampachtig en laat zich luid snikkend gaan.
‘Wat ben ik blij dat je er bent,’ komt er na enige tijd
hortend uit.
113