Door de knieen - Overspoor

112
schuiven. En korte tijd later sirenes en knipperlichten.
Ik zie dat allemaal richting camping gaan. Ik denk: Ik
ga effe kijken. Je kwam er niet bij. Twee hectaren weggeschoven.
Dat kind is meegesleurd.’
‘Dat kind?’
‘Die kleine, dat hoofd.’
‘Victor?’
‘Ja, ik was zijn naam effe kwijt.’
Er valt weer een stilte. Wat is dit voor een man? Hoe
kun je de naam van dat kind ooit vergeten? Ik zou niet
weten hoe ik het gesprek moet voortzetten. Waarom eisen
de actuele omstandigheden steeds weer alle aandacht
op, waardoor een bewustzijn dat zich begint te
ontwikkelen weer teruggedrongen wordt door achterdocht
en vragen.
‘Wat is er met Victor gebeurd?’ vraag ik ten slotte.
‘O, ik dacht dat je dat allemaal al wist. Hij is met de
modderstroom mee naar beneden gevoerd. Hij is een
tijdje spoorloos geweest. Zijn rolstoel stond leeg aan de
oever van de rivier. Hij is erin gekieperd. Zeggen ze. Die
Vlaamse pastoor heeft hem gevonden. Zegt ie. Dat weet
ik allemaal niet. Dat moet ie je zelf maar vertellen. Ik
zag die totaal verkleumde, radeloze mensen op die
camping staan. Alles kwijt. Die kampeerbus lag op zijn
kant. Ik zeg tegen die vrouwtjes: Kom maar bij mij met
het hele spul. Het is er een gekkenhuis nu. Overmorgen
Lourdes. Maar dat moeten ze je zelf maar vertellen. Ik
breng het kind met de traction. Dat vindt ie mooi. Verder
bemoei ik me d’r niet mee. Geloof jij?’
‘Wie?’ vraag ik. Ik begrijp hem niet.
‘In God?’
Op die vraag had ik niet gerekend. Ik denk terug aan
mijn openbaring in het vliegtuig. Spiritualiteit. Opeens
roept het woord een vreemde weerzin op. Ik zie ge-