Door de knieen - Overspoor

maal alleen. Die Fransen kunnen niks. Rien du tout.’
Knipoog. Bij zijn uitspraak van het Frans doet hij niet al
te veel zijn best om zijn Nederlandse afkomst te verloochenen.
We passeren een tolstation. Hank moet het portier
openen om een kaartje uit de automaat te kunnen trekken.
‘Het raampje wil niet meer omlaag,’ verontschuldigt
hij zich.
‘Wat is er allemaal gebeurd?’ vraag ik, gebruik makend
van de gedwongen pauze in zijn monoloog.
‘O, dat ga ik je niet allemaal vertellen. Volgens mij zijn
ze in de war gemaakt door die Vlaamse pastoor.’
Er valt een pijnlijke stilte omdat Hank zich kennelijk
realiseert dat ik dat nu juist wil weten. Links van ons
glooit een groen landschap richting Pyreneeën die
blauwgrijs opdoemen en rechts trekt een vlakke en
dorre streek voorbij.
‘Ik heb ze maar in huis genomen,’ zegt Hank en begint
het verhaal van de wolkbreuk. ‘Ze waren kapot, die
twee vrouwtjes. Ik had weleens iets gehoord over dat
hoofd, maar ik zit niet op Hollanders te wachten, snap
je. Het onweert hier wel vaker. Dat is het klimaat. Die
boeren blijven maar met die grond kloten. Vroeger was
die camping een bos. Je kunt het allemaal wel kappen,
maar dan moet je niet raar opkijken als opeens de hele
kolerezooi van de helling af schuift.’
Het verhaal komt er niet erg samenhangend uit. Om
er wat lijn in te brengen stel ik een vraag: ‘Wat weet jij
van die heiligverklaring?’
‘Allemaal gelul! Ja, ik weet er het fijne niet van, maar
het hele zootje gaat naar Lourdes. Met de Vlaamse pastoor.
Het was een onvoorstelbaar onweer. Ik was zelf
ook bang, moet ik je eerlijk zeggen. Ik zat in mijn eentje
in dat kasteel. Ik hoorde een richel pannen van het dak
111