Door de knieen - Overspoor

110
kerk. Hank geeft me niet veel gelegenheid nostalgisch
te worden. Terwijl hij me door de drukte rond de luchthaven
loodst, vertelt hij over de ellende in de grote
Franse steden. Hij lijkt me iemand die over elk willekeurig
onderwerp op redelijk niveau zijn zegje kan
doen. Hij geniet van het buitenleven, getuige zijn bruine
kop. Zijn cowboyhoed heeft hij op de achterbank gegooid
en ondanks de afwezigheid van de zon draagt hij
een zonnebril. Hij heeft een scherp symmetrisch gezicht
met een iets te vooruitstekende kin, waardoor hij
net niet voor de kwalificatie mooie man in aanmerking
komt. Wat hem overigens in zijn zelfverzekerdheid
nauwelijks hindert.
Hank heeft anderhalf jaar geleden een krankzinnig
bedrag in de Postcodeloterijshow gewonnen. Hij laat
de mededeling vergezeld gaan van een vette knipoog
om het jongens-onder-elkaar-gevoel te benadrukken.
Ik zou weleens willen weten hoe het met Victor is en
wat zich hier de laatste dagen allemaal heeft afgespeeld,
maar Hank moet eerst zijn verhaal aan mij
kwijt. Zijn vrouw en hij hebben het bedrag gedeeld en
zijn meteen uit elkaar gegaan. De kinderen mochten
kiezen en zijn met hun moeder meegegaan. ‘Ik vond
het prima,’ knipoogt Hank. Een knipoog die me nu al
begint te irriteren. Waarom moet ik dit allemaal weten?
Het interesseert me niets. Wat is er met Victor gebeurd?
Die val met het vliegtuig, dat houdt me bezig.
Hank is vijfentwintig jaar accountant geweest, beetje
knoeien in de boeken van de grote jongens, en heeft
van de ene op de andere dag ons land verlaten en is zijn
geluk gaan zoeken in het zuiden van Frankrijk. ‘Ik
kwam al jaren in deze streek.’ Een halfjaar geleden
heeft hij in de buurt van Betchat een kasteeltje kunnen
kopen en dat is hij nu aan het opknappen. ‘Doe ik hele-