Door de knieen - Overspoor

9
Op het vliegveld van Toulouse word ik afgehaald door
een man die zijn cowboyhoed afneemt alsof hij plechtig
zijn modieus kaalgeschoren hoofd onthult. Hij stelt
zich joviaal voor als Hank met een a.
Hank is pas twee jaar uit ons land weg, dus hij weet
nog heel goed wie ik ben. Maar ik hoef me geen zorgen
te maken, hij is geen fan, zegt hij, en hij voorziet die
mededeling van een vette knipoog. Hank neemt mijn
koffer van het karretje. Martha en Johanna laten zich
verontschuldigen. Hij is de eigenaar van het kasteel
waar het plaatsvervangende gezin na de wolkbreuk die
een aardverschuiving tot gevolg had is in getrokken.
Om me heen zie ik mijn medepassagiers opgelucht,
een enkeling in tranen, in de armen van hun geliefden
vallen. Ik leg aan Hank uit wat de reden van die heftige
begroetingen is.
‘Doodsangst is de motor van de evolutie,’ zegt hij
plompverloren en wijst mij waar zijn auto geparkeerd
staat.
‘Die traction?’
Hij knikt met de routine van de trotse bezitter. De
vooroorlogse Citroën is een van de eerste auto’s waar ik
als kind een ritje mee maakte. Mijn oom had er een en
maakte mij voor één dag de koning van de buurt door
mijn vriendjes en mij in te laden voor een ritje om de
109