Door de knieen - Overspoor

Vlak na de Verlichting riep de grote Duitse componist
al dat de weg van de rede an sich dood zou lopen. Dat er
een bindend verhaal nodig was. Victor is zo’n verhaal.
Het bevreemdt me dat ik me nog zo lang heb laten meeslepen
door het cynisme, de liefdeloze onthechting.
Dat ik het lot ironisch, hoogmoedig dacht te moeten
uitdagen.
Mijn hand glijdt weer naar mijn binnenzak. Daar zit
Lisa’s brief nog steeds. Ik zal hem voor het slapen lezen,
beloof ik mezelf.
Het vliegtuig tuimelt een paar honderd meter naar
beneden. Mijn adem stokt en mijn trommelvliezen
staan op knappen. Mijn leven komt niet in een flits aan
me voorbij. Ik zie merkwaardig genoeg een vurenhouten
kist in hoog tempo in de aarde zakken, waardoor ik
een hol gevoel in mijn buik krijg. De meeste passagiers
gillen. Een paar kleppen van de bagagevakken springen
open. De stewardess laat in haar val een plastic beker
met cola los. De vrouw twee stoelen voor mij krijgt
de zoete frisdrank over zich heen. Ik vroeg iets te drinken,
maar dit is belachelijk, schiet het door me heen.
Het cateringwagentje komt even los van de grond en
smakt op de vloer. De man naast mij kotst een ferme
straal tegen de rugleuning van de stoel voor zich. Ik
moet kokhalzen, mijn hart slaat tegen mijn ribben.
Even later stelt de captain ons gerust op een toon die
doet vermoeden dat de val voor hem een prettige onderbreking
van een saaie vlucht was. Het was de turbulentie
waarvoor hij ons gewaarschuwd had. Als ze over
de eerste schrik heen zijn delen de passagiers overdreven
lacherig hun ervaring. Binnen een minuut is men
vrienden voor het leven. De stewardess probeert haar
bloedneus te stelpen door haar neus dicht te knijpen.
De ontreddering om me heen maakt me rustig. Daar
107