Door de knieen - Overspoor

slag op de Twin Towers de in een shock verkerende
Amerikanen opriep om alsjeblieft te komen gokken.
Ik heb geamuseerd meegeroddeld over vrienden en
bekenden die niet zoals ik de monogamie trouw bleven.
Die voor een vriendin kozen, sprekend hun vrouw
maar dan vijfentwintig jaar jonger. We hebben elkaars
twijfels met rust gelaten, mijn vrienden en ik. De verhoudingen
liggen vast. Ergernissen werden ingeslikt
en gelachen werd er steeds minder. En over de zin van
het leven valt met niemand meer te praten. Die is er gewoon
niet.
Er is geen cultuur in de geschiedenis van de mensheid
die zo weinig denkkracht inzet voor de grote levensvragen
als de onze. We weten ons met al onze kennis steeds
minder raad. Sinds het fascisme zijn we als de dood
voor het mythische. Al onze inspanningen betreffen de
toekomst, die we door al onze inspanningen langzaam
onleefbaar maken. Terwijl mijn vrienden zich vastbeten
in het maakbare van de samenleving, de rationaliteit
van de statistieken, bleef ik proberen mezelf aan
mijn eigen haren uit het moeras te trekken, volhardde
ik in het zoeken naar het verhaal dat de mensheid kan
binden. Het hogere voor mijn part. De universele wil,
zoals het ook wel genoemd is. Als tegenhanger van de
eigen wil. Het egoïsme. Mijn vrienden konden overgave
alleen maar zien als capitulatie. Niemand zou meer
langsgekomen zijn. Bang voor een preek. Wat is de reden
geweest dat we elkaar niet meer uitdaagden? Gebrek
aan energie? Fatalisme? Schaamte?
Lisa kent mijn verlangen. Zij ziet het als het romantiseren
van mijn jeugd. Het kinderlijk geloof. Dat ik overigens
nooit gehad heb. Zij is niet bang mij te verliezen,
zal mij niet als verloren beschouwen. Zij verlangt juist
naar mijn ontluiking.
105