Door de knieen - Overspoor

deren zou, verkeerde het land in een politieke crisis.
Links en rechts waren ervan overtuigd dat er iets moest
veranderen en iedereen wist dat er nooit iets zou veranderen.
Ik kreeg de gelegenheid mijn licht over het land
te laten schijnen. Rechtstreeks vijf kwartier op het derde
net. De weken ervoor had ik mijn voorstelling opgebouwd,
uitgeprobeerd en geperfectioneerd. Na afloop
van de try-outs beweerden mensen dat dit het beste
was dat ik ooit had gedaan.
Op de avond van de uitzending zat Lisa tegenover mij
in de onrustige kleedkamer. Ik moet niet mijn gebruikelijke
flair hebben uitgestraald. Lisa, die als geen ander
ziet als er iets is, vroeg wat er mankeerde. Ik durfde
het haar pas een week na de uitzending, die goed ontvangen
was, te zeggen: ‘Ik realiseerde me op dat moment
dat mijn inzet niet hoog genoeg was.’ Nergens ter
wereld krijgt iemand de kans zich vijfenzeventig minuten
ongebreideld tot het volk te richten. Dan kun je niet
volstaan met een paar flauwe grappen, dan moet de inzet
bijna je leven zijn. Ik had me niet aan de conventies
moeten houden. Ik had boven het kneuterige politieke
gekonkel en de kinderachtige satire uit moeten stijgen,
met een monoloog die ons land veranderd zou hebben,
zoals Gandhi, Martin Luther King, Nelson Mandela
hun land veranderd hebben. En als me dat niet gelukt
was, dan had ik het land moeten verlaten en voor aidspatiënten
in Afrika gaan zorgen, maar dan had ik het in
elk geval geprobeerd. Op weg van de kleedkamer naar
het toneel zei ik bij de linkervoet voor: Ja, neem het risico,
en bij de rechtervoet voor: Nee, doe wat je ingestudeerd
hebt. Het was alsof ik naar het schavot liep.
Ik zette met mijn linkervoet de eerste stap op de bühne,
maar durfde het risico van een afgang niet aan en
tekende daarmee mijn artistieke failliet.
103