Door de knieen - Overspoor

102
len. Mijn zakenbehartiger gaf ik te kennen dat alles wat
er in de agenda stond gecancelled moest worden. Ik
zou desgewenst een bevriende arts vragen een attest te
schrijven waarin hij mij overspannen verklaarde. Daar
hoefde hij niet eens zo erg voor te jokken.
Meestal kan een mens een keerpunt in zijn leven pas
achteraf waarnemen, maar naarmate mijn vertrek naar
het zuiden dichterbij kwam, voelde ik dat er iets van
verandering aan zat te komen. Ik ging een grote stap
zetten. Ik moest een grote stap zetten. De manier waarop
Lisa en ik probeerden onze relatie aan de gang te
houden, was uitzichtloos. We kwamen er niet meer uit,
hoe graag we het ook wilden. Zij had een ontwikkeling
doorgemaakt die ik niet meer kon volgen. Niet wilde
volgen. Was ik bang? Zij leek ergens doorheen. Ik bleef
vooruit vluchten, als een stripfiguur voor een steeds
groter wordende sneeuwbal. De innerlijke rust, die zij
onmiskenbaar uitstraalde, maakte mij eens te meer
duidelijk dat ik me vergist had door maar door te werken.
De erkenning van mijn wankel evenwicht zou
de overgave waarmee ik mijn voorstellingen speelde
ondermijnen, vreesde ik. En mijn belachelijke trots
maakte het me onmogelijk dat te erkennen. Ik bleef de
verkeerde kant op rijden omdat ik niet toe kon geven
dat ik de weg kwijt was.
Het werd me steeds duidelijker dat mijn betrokkenheid
bij de wereld een substituut was voor de onmacht
mijn eigen bestaan zin te geven. Lachen om de ellende
ging me steeds meer tegenstaan. De humor woekerde
als brandnetel. En diende geen ander doel dan verdoven.
Mijn grote kans had ik een paar maanden geleden laten
lopen. Op de avond voor de Tweede-Kamerverkiezingen,
een jaar na de moord op de man die alles veran-