Door de knieen - Overspoor

8
‘Ik word heilig verklaard. Kom. Victor.’
Een telegram met die inhoud is de reden dat ik nu in
het vliegtuig naar Toulouse zit. Beloofd is beloofd. Een
week geleden waren mijn gedachten al even naar het
plaatsvervangende gezin uitgegaan, toen ik op het
nieuws iets over noodweer in Zuid-Frankrijk zag. De
bekende beelden van weggespoelde caravans, auto’s op
hun kop en ontredderde kampeerders. Ik had er niet bij
stilgestaan dat Victor tot de gedupeerden zou kunnen
behoren, waarschijnlijk omdat het nieuws niet van getroffen
landgenoten had gerept. Ik ging ervan uit dat
hij het telegram niet zelf had opgesteld. Martha of Johanna
zullen die heiligverklaring wel uit zijn orakeling
opgemaakt hebben. Ik kende de vrouwen als nuchtere
mensen die het mythische aureool rond Victor eerder
glimlachend relativeerden dan wellustig aandikten.
Vanwaar dan opeens dat telegram, waaruit ik niet kon
opmaken of het ironisch of serieus bedoeld was? Wat
was er gaande daar in dat broeierige zuiden van Frankrijk?
Had Lourdes er iets mee te maken? Was er sprake
van een wonderbaarlijke genezing? Geleidelijk groeide
de opwinding in mij. Ik moest erheen. Meteen.
Ik draaide het nummer dat op het telegram stond en
kreeg iemand die zei dat hij me van het vliegveld zou
halen als ik hem de avond voor vertrek mobiel zou bel-
101