Door de knieen - Overspoor

100
mijn nek had gedept, zei ze: ‘Wat daarnet gebeurd is,
zal je aan niemand kunnen vertellen.’
‘Waarom niet?’ vroeg ik verbaasd. Betrapt zelfs omdat
ik de gebeurtenis alweer als een trofee in de prijzenkast
van mijn geheugen gestald had.
‘Omdat niemand het gelooft.’
‘Jonas zou het geloofd hebben,’ zei ik.
‘Juist niet. Leugenaars zijn achterdochtige mensen.’
‘En zijn achterdochtige mensen ook leugenaars?’
‘Hoezo?’ vroeg zij.
‘Dat klinkt achterdochtig.’
Ze schoot in de lach.
Dit waren de momenten waarop ik van haar hield. Dat
ik wist dat alleen zij mijn onbestemde verlangen kon
vervullen.
Na een gelukzalige stilte, waarin wij beiden met onze
eigen gedachten de weg onder ons door lieten schieten,
zei ik: ‘Ik vroeg een keer aan Jonas of hij zijn vrouw en
zijn zoon miste. En toen zei hij: Zoals ik mijn rechterhand
mis. Als ik in het begin iets pakken wilde bewoog
ik onwillekeurig mijn rechterarm. Na ruim een jaar
was die reflex weg. Ik gebruikte mijn linkerhand volkomen
vanzelfsprekend. Maar in mijn herinnering bleef
het gevoel dat ik de dingen vroeger met mijn rechterhand
veel makkelijker deed. Ik kijk weleens naar dat
stompje maar ik zie nog altijd mijn hand. Ik strek nog
altijd mijn vingers. Ik bal nog altijd mijn vuist. Gek hè,
dat je zoiets kunt zeggen. Hij had geen vrouw.’
‘En geen zoon.’
‘Wij wel.’
En weer was het lang stil.
We reden ons stille dorp binnen en ik zei: ‘Pas toen die
hond dood naast me neerplofte, merkte ik dat ik in
mijn broek geplast had.’