Wetenschappelijke ondersteuning bij de implementatie van een ...

Implementatie in de overige CIG
Om dergelijke manier van werken succesvol te maken, is een goede communicatie en samenwerking
tussen gezinsdiagnosticus en de individueel begeleid(st)er, gebaseerd op wederzijds vertrouwen,
essentieel:
“Sowieso werk je als een team met de individuele begeleiders die wel in het gezin komen, en
je moet hen vertrouwen over wat zij brengen over dat gezin, en ook een beetje doorvragen.
Ze staan daar ook voor open, ik zou het binnen de beperkte taakopdracht niet kunnen. (...) Ik
schrijf het verslag en overloop dan met de begeleiders hoe ze het zien, hoe ze het
terugkoppelen, of ze het haalbaar vinden, is het goed geschreven, niet te confronterend. Op
die manier overleggen we en krijgen een zicht over de situatie. Zij [de individueel
begeleiders] kunnen dan ook verder door het verslag te bespreken met de cliënt.”
Gezien de verantwoordelijke naast gezinsdiagnostiek ook nog andere staffuncties opneemt, wordt
een hoge werkdruk ervaren. Vooral met het oog op de implementatie van de tweede fase uit het
draaiboek, is dit een bekommernis.
“Ondertussen ga ik nog verder met die diagnostisch scenario’s, waar ik alleen voor sta en ik
vrees dat dat veel gaat zijn.”
Stand van zaken
Algemeen gesteld is de module gezinsdiagnostiek intussen vrij goed verankerd in de werking van
Huis Ter Leye. Op het moment van het interview staat men op punt om, op korte termijn, alle
cliënten van start te laten gaan met een gezinsdiagnostisch traject. Daarnaast zal verder worden
geëvalueerd of de ingepaste structuur in de residentiële werking ook haalbaar en toepasbaar is in de
mobiele begeleiding. Hiertoe dient er nog een extra werkkracht aangeworven te worden. De eerste
ervaringen wijzen er op dat de meerwaarde van gezinsdiagnostiek mogelijk groter kan zijn in de
mobiele context, omdat gezinnen daar een meer uitgesproken pedagogische vraag hebben.
In de eerste plaats creëert deze manier van werken een gevoel van (h)erkenning bij zowel
begeleiders als gezinnen.
“De mensen zijn erg enthousiast en ook de begeleiders zijn enthousiast omdat ze zich erkend
voelen door wat de testen zeggen/bevestigen. Ik heb het gevoel dat gezinsdiagnostiek daar
[in de mobiele hulpverlening] meer aansluit en een meerwaarde biedt. Residentieel ook wel,
vooral de structuur die is aangeboden, het narratieve, de gesprekstechniek, het doorvragen
en het concreet bevragen en verkennen van de klachten en krachten. Vroeger gingen wij vrij
snel over tot actie, en nu... het vertragen en het gefundeerd zijn vinden ze [personeelsleden
en cliënten] allemaal zinvol.
Op basis van de registratiegegevens blijkt dat er regelmatig gestandaardiseerd testmateriaal wordt
ingezet: naast de NOSI en de NVOS, werd er – onder andere –ook al gebruik gemaakt van de sociale
steunlijst (SSL) en de Ouder-Kind Interactievragenlijst – revised (OKIV-R). Ongeveer de helft van de
gezinsdiagnostische acties betreffen contacten met gezinnen (observatie, testafname, ...), de overige
acties betreffen overleg, verwerking verzameld materiaal, verslaggeving, ...
99