Wetenschappelijke ondersteuning bij de implementatie van een ...

78 Eindrapport implementatie gezinsdiagnostiek CIG
testen als met het hulpverleningsscenario an sich. (...) Met de grote lijnen is iedereen ..., allez,
dat staat wel vast en dat loopt wel goed.” (diepte-interview stafmedewerker Ten Anker).
De implementatie staat evenwel nog niet even ver in alle afdelingen; m.n. in de mobiele begeleiding
bevindt de implementatie zich nog in een beginstadium.
Tot slot moet ook de tweede fase van het draaiboek nog verder in de praktijk uitgetest worden. Er is
nog relatief weinig ervaring met het uitwerken van het diagnostisch scenario. Op basis van de
registratiegegevens blijkt dat het inzetten van gestandaardiseerd testmateriaal geleidelijk wel meer
voet aan de grond krijgt. Met de EAS (Emotional Availability Scales) wordt veel gewerkt. De NOSI
(Nijmeegse Ouderlijke Stress Index) en FRT (Familie Relatie Test) worden ook zeer regelmatig
gebruikt.
(2) Tegen het voorjaar van 2010 zal de module gezinsdiagnostiek bij alle cliënten die er baat
bij hebben gebruikt zijn/worden.
We kunnen stellen dat deze doelstelling eerder vaag geformuleerd is, omwille van de passage “bij
alle cliënten die er baat bij hebben”. Bovendien rijst hierdoor de vraag wie uitmaakt wanneer
cliënten baat hebben gezinsdiagnostiek en op welke manier dit bepaald moet worden. Eén en ander
hangt samen met de eerder besproken onduidelijkheid over de uiteindelijke einddoelstelling voor
het project gezinsdiagnostiek: men stond eerder huiverachtig tegenover een stellingname dat
gezinsdiagnostiek een verplichtend karakter zou krijgen (zie ook verder: doelgroep).
“Bij de voorstelling van de slides rezen een aantal vragen. Vragen die moeilijk kunnen
beantwoord worden, omdat het over een discussie gaat die eigenlijk tussen de sector en de
overheid moet gevoerd worden. (...) Is gezinsdiagnostiek een aanbod of eerder een
verplichting? (...) Wat is de positie van de CIG binnen de Integrale Jeugdzorg? (verslag
stafvergadering in logboek onderzoeksmedewerkster, 8 oktober 2010).
In de praktijk heeft deze vage doelstelling maar tot weinig problemen geleid. Uit de registraties
wordt in geen enkele situatie aangehaald dat gezinsdiagnostiek niet opgestart wordt omdat een
gezin er geen baat bij zou hebben. In één situatie was er een tegenindicatie van een (extern)
behandelend psycholoog om het verleden te bespreken en werd daarom geen gezinsdiagnostiek
opgestart.
Ook op basis van het afrondingsgesprek met de stafmedewerker blijkt dat zich op dit vlak weinig
problemen stellen.
“De zestien aanwezige gezinnen binnen Ten Anker hebben allemaal te maken gehad met
gezinsdiagnostiek op één of andere manier. Daarom niet met de testen zelf, maar met het
nieuwe hulpverleningsprogramma allemaal. En dan inderdaad ook nog een paar mensen die
vertrokken zijn.” (diepte-interview stafmedewerker Ten Anker)
Samenvattend kunnen we stellen dat deze tweede doelstelling bereikt werd, opnieuw met
uitzondering van de gezinnen begeleid in de mobiele werking.