Wetenschappelijke ondersteuning bij de implementatie van een ...

Implementatie in CIG Ten Anker
De kern van het implementatieproces situeerde zich in de studiowerking (Klemskerke). De overige
afdelingen gingen pas in een latere fase van start met de implementatie van gezinsdiagnostiek.
Gezien het klimaat in de leefgroep van de tienermoeders weinig stabiliteit bood om een nieuwe
manier van werken te introduceren, was uitstel tot op het eind van de zomer 2009 hier noodzakelijk.
“Afdeling Oostende wordt meegenomen in het implementatieproces van de andere CIG. Op
dit moment is het niet haalbaar om dit al op te starten.” (logboekverslag
onderzoeksmedewerkster, 15 mei 2009)
“Situatie in afdeling Oostende werd door [X] geschetst. De werking wordt fundamenteel
bijgestuurd. Gezinsdiagnostiek is daarbij zeker géén prioriteit.” (Verslag teamvergadering in
logboek onderzoeksmedewerkster, 28 mei 2009)
De start van het proces in zowel studio als leefgroepwerking kenmerkte zich vooral door een
zoektocht naar taakinvulling. Gedurende de maanden juli tot september werden in totaal drie
gezinnen betrokken (twee in de studiowerking; één in de leefgroep).
Hoewel aanvankelijk beoogd werd om gezinsdiagnostiek reeds van bij de start van het project te
initiëren in de mobiele werking, verliep dit eerder moeizaam. De mobiele begeleiding is een kleinere
afdeling, wat impliceert dat een kleiner team betrokken is en dat de begeleiders doorgaans ook een
andere relatie hebben met de gezinnen in vergelijking met een residentiële begeleidingscontext. De
mogelijkheden voor begeleiding zijn grotendeels beperkt tot een vastgelegd aantal huisbezoeken.
Nog twee andere inhoudelijke bedenkingen werden vanuit de verantwoordelijke van de mobiele
begeleiding aangevoerd: enerzijds de vrees om gezinsdiagnostiek als een ‘verplicht’ onderdeel van
de hulpverlening te introduceren, anderzijds de vraag naar de positie van de mobiele begeleider in
het geheel van gezinsdiagnostiek.
“X heeft op zich niets tegen gezinsdiagnostiek, maar een aantal bedenkingen:
Kunnen de gezinnen de module gezinsdiagnostiek weigeren? Is het een apart aanbod of is het
iets dat ‘opgelegd’ wordt omdat het nu eenmaal deel uit maakt van de werking? Zal
gezinsdiagnostiek voor alle gezinnen zijn? (...) Is het wel een goed idee dat begeleiders zelf de
testen afnemen? Moet er daarvoor niet een apart gespecialiseerd persoon zijn?” (bespreking
gesprek met stafmedewerker in logboek onderzoeksmedewerkster, 28 mei 2009)
Dezelfde weerstanden bleven in de loop van het implementatieproces terugkomen. Dit leidde er ook
toe dat de start van de implementatie een aantal keer uitgesteld werd.
“Tot nu toe is er nog niet gestart met de besprekingen omtrent gezinsdiagnostiek binnen de
mobiele begeleiding. [X] verwachten dat dit niet gemakkelijk zal verlopen omdat de mobiele
begeleiding tot nu toe gewend is om zeer sterk haar eigen proces te bepalen. Er zal moeten
overtuigd worden dat gezinsdiagnostiek niet één strak pakket hoeft te zijn.” (logboekverslag
onderzoeksmedewerkster 18 december 2009)
In se kan de weerstand teruggebracht worden tot een discussie aangaande de essentie van
hulpverlening/ begeleiding. Dit blijkt bijvoorbeeld uit een presentatie voor stafmedewerkers,
75