Wetenschappelijke ondersteuning bij de implementatie van een ...

72 Eindrapport implementatie gezinsdiagnostiek CIG
Het is belangrijk te benadrukken dat de weerstanden zich niet situeren op het inhoudelijk niveau: de
inhoudelijke meerwaarde van gezinsdiagnostiek wordt door zowel de (meerderheid van de)
basismedewerkers als de directies onderschreven (zie ook Soyez et al, 2009).
“Er is in elk CIG de ambitie, de wil en de overtuiging om met de gezinsdiagnostiek aan de slag
te gaan” (Nota implementatie gezinsdiagnostiek: actuele problemen, 14 september 2010)
Het is anderzijds de vraag of dit inhoudelijk draagvlak voldoende groot is om het
implementatieproces verder te zetten na de afronding van het project. Het gevaar schuilt hierbij
vooral in het feit dat er vanuit twee verschillende perspectieven naar de situatie gekeken wordt. Het
perspectief van de administratie focust op de vernieuwing van de bestaande werking. Men gaat er
van uit dat mits herschikking van de bestaande middelen deze vernieuwing een haalbare kaart is.
De CIG zelf benaderen gezinsdiagnostiek als een nieuw, bijkomend element, dat bovenop het
basisaanbod komt. Uitgangspunt is hier dus uitbreiding van de bestaande werking, waarvoor
“mankracht en specifieke deskundigheid” (Nota implementatie gezinsdiagnostiek: actuele
problemen, 14 september 2010 – zie bijlage VI) ontbreekt.
De dialoog tussen beide partijen start telkens vanuit deze (onvoldoende geëxpliciteerde)
verschillende uitgangspunten, waardoor het wederzijds wantrouwen gevoed wordt.
“Administratie stelde een vraag waaruit blijkt dat ze het anders zien, dat ze het nog altijd als
een aparte module zien” (verslag intervisie met directie en staf, 27 januari 2010)
Hoewel er van weerszijden toegevingen gedaan worden (vanuit de administratie bijvoorbeeld door
het geven van (beperkte) bijkomende financiering op langere termijn; vanuit de sector van de CIG
bijvoorbeeld door toch de implementatie van gezinsdiagnostiek te initiëren) is men het eigenlijk niet
eens over een gemeenschappelijk basisperspectief (m.n. wat is de positie van gezinsdiagnostiek
binnen de werking van een CIG – ook op lange termijn en wat betekent dit voor de sector van de
CIG?).
De onderzoeksploeg wenst geen uitspraak te doen over welk perspectief de voorkeur geniet, maar
benadrukt wel het belang van duidelijkheid hieromtrent. Zonder deze duidelijkheid zullen de
verschillende hierboven geschetste discussiepunten blijven terugkomen en is er een reëel gevaar dat
(de implementatie van) gezinsdiagnostiek een stille dood sterft of nog slechts als flauw afkooksel van
de oorspronkelijk beoogde module een verder leven gaat leiden. Deze bevinding is een bevestiging
van wat ook in de literatuur aangehaald wordt: de borgingsfase is een essentiëel onderdeel van een
implementatietraject en verdient dan ook essentiële aandacht (Beenker & Bijl, 2003; de Lange &
Chênevert, 2009).