Wetenschappelijke ondersteuning bij de implementatie van een ...

126 Eindrapport implementatie gezinsdiagnostiek CIG
“Soms wel harde vragen. Allez ja... confronterend. Maar je gaat dat dan even overslaan of
even ‘pas’ of zo... Maar ja, je gaat dat dan toch invullen, hé.”
I: “Het deed u toch even denken over hoe het was?”
“Ja ja, soms wel zè. Amai.” (gezin 11; m.b.t. de NOSI)
Bij één kind werd de familierelatie-test (FRT) afgenomen. Dit was goed verlopen, maar de moeder
haalde aan dat het voor haar niet gemakkelijk was dat het kind individueel (zonder haar
aanwezigheid) een aantal dingen gevraagd werd.
“Ze begon over papa te vertellen daarna. Ik vond dat moeilijk, want normaal ben ik heel
gesloten, voor mezelf te beschermen. Ik vroeg me af: “Wat hebben ze haar allemaal
gevraagd?” (gezin 2)
Ondanks de twijfels en moeilijkheden die het invullen van de vragenlijsten met zich meebrengt, blijft
er nadien bij de meeste ouders een positief gevoel hangen. Ouders zien een bevestiging van hoe ze
zijn of van de problematiek die er is. Het objectiverende aspect (het zien van een curve, een
vergelijking van eigen scores t.o.v. normscores, ...) is voor gezinnen een belangrijke aanvulling op
andere feedback die ze krijgen.
“Ik vind die testen wel goed. Ook voor mijn zelfbeeld: je ziet het ook op papier en dat is wel
een geruststelling. Ik vond het ook wel spannend: ik heb veel gevraagd naar de resultaten.”
(gezin 2)
“Ik had daar wel wat vraagtekens bij. Maar ik was wel bereid en ook benieuwd... ik wilde wel
eens weten wat dan de vaststellingen zijn. (...) En als ze dat dan achteraf geëvalueerd
hebben... (...) Ik weet niet zo goed meer (...) Wat opvallend was: voor mama was het [de
curve] gelijklopend gelijk de mijne (...) en bij [X = kind] was dat veel extremer. En toen is
mijdat visueel duidelijk geworden. Dat was dus nog een keer de bevestiging...” (gezin 11)
Feedback
Voorgaande bevindingen maken reeds duidelijk dat het belang van feedback niet overschat kan
worden. Uit de bevraging van de gezinnen komt naar voor dat de feedback die gegeven wordt, net
maakt dat gezinsdiagnostische acties als een meerwaarde ervaren worden.
“Ja, want ik ben nogal vrij negatief over mezelf soms. Ja, en zij zijn hier echt van‘[X] ge doet
gij dat hier goed.’ En ‘[X], kijk eens naar dat en dat. Jouw stress met jouw dochter is
gemiddeld’, gelijk van die test en allemaal. Dus zij geven wel veel positieve dingen aan me, zo
een beetje voor m’n zelfbeeld een beetje op te krikken.” (gezin 1)
“Het is voor ons belangrijk dat ze niet alleen een ticketje op ons voorhoofd plakken. Dat ze
echt naar ons luisteren en zoeken. Zeggen wat we goed doen en niet goed doen. En dat
hebben ze gedaan.” (gezin 12)