Wetenschappelijke ondersteuning bij de implementatie van een ...

Implementatie in de overige CIG
Subgroepen waar gezinsdiagnostiek minder voor de hand ligt
Bij gezinsdiagnostiek beoogt men samen met het gezin een verhaal te construeren. Dit impliceert
dat er een zeker inzicht en bereidheid nodig is om vanuit een reflectieve positie naar dit verhaal te
kijken. Dit kan soms moeilijk zijn bij ouders met een verstandelijke beperking of ernstige
psychiatrische problemen. Zoals hoger geschetst, komt dit gebrek aan reflectieve mogelijkheden
vooral tot uiting wanneer er gestandaardiseerd testmateriaal gebruikt wordt. Maar het probleem
kan ook op ruimer vlak tot uiting komen. Zo kunnen op basis van observaties en non-verbale
methodieken (duplo, video-interactiebegeleiding) meer informatie verkregen worden dan op basis
van gestandaardiseerde instrumenten, maar blijft de terugkoppeling van de resultaten of
bevindingen soms moeilijk. Voor het werken met anderstaligen kunnen gelijkaardige opmerkingen
gemaakt worden. Binnen Vogelzang werd in dit kader reeds geëxperimenteerd met de
samenwerking met tolken, maar het blijft erg moeilijk om nuanceverschillen te duiden.
Alle CIG geven ook aan dat gezinsdiagnostiek moeilijker is in het werken met tienermoeders. Deze
groep staat meestal anders tegenover de verantwoordelijkheden die het ouderschap met zich
meebrengt. Daarnaast staan intergenerationele thema’s bij tienerouders doorgaans nog zeer
centraal.
“Bij zwangere tienermama’s ligt het model ook moeilijker. Soms kiezen we er dan voor om de
tienermama als kind te onderzoeken en dan samen met haar ouders.”
Gezinsdiagnostiek binnen de mobiele werking
Verschillende CIG geven aan dat het implementeren van gezinsdiagnostiek in de mobiele werking
niet voor de hand ligt. In Hoofdstuk 4 schetsten we reeds hoe de implementatie van
gezinsdiagnostiek in de mobiele werking in Ten Anker eveneens moeilijk geïmplementeerd raakte.
De grootste belemmering op dit vlak lijkt zich te situeren op organisatorisch vlak. In alle CIG waar de
implementatie in de mobiele werking tot stand kwam, gebeurde dit slechts in zeer beperkte mate.
Gebrek aan voldoende tijd en personeel wordt hier als een belangrijke reden opgegeven. Anderzijds
moet gezinsdiagnostiek, meer nog dan in de residentiële context, als bijkomend aanbod een plaats
zien te vinden in een mobiele begeleiding. Immers, als een huisbezoek volledig wordt ingevuld door
gezinsdiagnostische acties, kan er geen tijd besteed worden aan andere dringende zaken op niveau
van het gezin.
Los van organisatorische aspecten, dient men ook rekening te houden met het feit dat de hulpvraag
van gezinnen die mobiel begeleid worden, doorgaans verschilt van gezinnen in residentiële
begeleiding. Dit heeft ook implicaties voor het introduceren van gezinsdiagnostiek. Zo wordt vanuit
CIG Tamar aangegeven dat een aantal gezinnen in mobiele begeleiding weigeren om een
gezinsdiagnostisch proces op te starten. Ook in CIG De Merode ervaart men dat het aanbrengen van
VIB minder vanzelfsprekend is in mobiele contexten (al heeft dit mogelijk meer te maken met de
methodiek van VIB op zich en niet met gezinsdiagnostiek). De ervaringen in Huis Ter Leye zijn heel
anders van aard: zij geven aan dat – in tegenstelling tot wat het geval is in een residentiële context –
de meerderheid van de vragen geformuleerd door gezinnen die mobiel begeleid worden
pedagogisch van aard is. Bij dergelijke vragen sluit gezinsdiagnostiek beter aan.
113