Reisverslag Fons Bus - 2008 - Aman-Iman

Maddy heeft Karin een mailtje gestuurd.
Hoi Karin,
Ik heb vanmorgen vanaf mijn werk (betere telefoon) met Abakoula gebeld. Hij zat op dat moment
aan een laat ontbijt in hotel Maourey, dit is het hotel waar wij wel vaker logeren. Hij was naar de
bank geweest om zijn laatste centjes te halen (om op te maken waarschijnlijk). Fons en Jo zouden
zich later bij hem voegen, maar ze gaan geen giraffen kijken, want dan zouden ze vanmorgen
vroeg al om 4.30 moeten vertrekken, en dat was volgens hem te vermoeiend. Weer zei hij op
vermoeiende toon(klonk een beetje verkouden) het is niets anders dan werken, werken en nog eens
werken. Daar zijn ze natuurlijk zelf bij, want ze kunnen toch ook afspreken om een dag geen
afspraken te maken. Ik heb zo'n idee, dat er gesprekken zijn geweest die dubbel/overbodig waren,
maar omdat ze een goede relatie willen opbouwen met overheidspersoneel toch maar weer naar
hetzelfde verhaal hebben geluisterd. Het maakt het voor ministers en personeel van organisaties in
Afrika toch zo interessant om met Europeanen te "vergaderen. Wij hebben zelfs
"beleefdheidsbezoekjes" (en niet alleen naar verre familieleden van Abakoula) als we in Niger zijn.
Gelukkig hebben we dan nog de kinderen bij ons en dat geeft ons dan weer een reden om de
"bezoekjes" kort te houden. Als Fons van ijs houdt, haal dan maar een ijsje in huis, want dat zullen
ze gemist hebben in Niger.
groetjes Maddy
Karin stuurt haar het volgende mailtje
Hallo Maddy,
Ik heb van Fons niets meer vernomen. Ik heb het idee dat hij ook erg moe is. Ik heb hem sms’t dat hij
vanuit Tripoli moet laten weten hoe laat de vlieger daar vertrekt. Als alles normaal verloopt landen
ze morgen om 12.05u. in Düsseldorf. We zullen op tijd vertrekken. Met een beetje geluk zitten we
vóór 13.00u. in de auto voor de terugweg. Eerder dan 15.00u. zullen we in ieder geval niet in
Maastricht zijn. Als we voor die tijd niet meer mailen, tot dan.
Karin.
Als we daar aankomen gaan we eerst even ergens
iets drinken. We lopen door de smalle straatjes van
‘Le grand marche”. Ik koop hier twee traditionele
kleding van de Touareg, een voor Pippijn en de
ander voor mezelf. Een knulletje dat al vaker met
ons meegelopen is wijkt eigenlijk niet meer van
onze zijde. Hij vertelt ons dat hij door zijn ouders
naar de stad is gestuurd om te gaan leren. Zijn
ouders wonen meer dan 80 kilometer van Niamey
af. Voor zijn levensonderhoud moet hij iedere dag
bedelen. We vragen hem om ons naar de
kalebassen te brengen. Hij weet precies waar deze
Straatkinderen krijgen een maaltijd
markt is. We komen langs een eettentje waar veel
straatjongeren rondhangen. Het eten is helaas op,
maar we spreken met de mensen af dat we terug komen. Zij moeten dan zorgen dat er extra eten
is, wel willen een aantal straatkinderen een maaltijd geven. Over ongeveer 1 ½ uur zijn ze terug
met het eten. Het knulletje brengt ons door allerlei straatjes, waar waarschijnlijk nog maar weinig
blanken zijn gekomen uiteindelijk naar een andere grotere markt. Ook hier is weer van alles te
koop, je kunt het zo gek niet noemen of je ziet het wel ergens liggen. Op een gedeelte van de
markt zien we een grote kraam, waar ze kalebassen verkopen en bewerken. Wel honderden
kalebassen zijn hier opgestapeld voor allerlei doeleinden. Abakoula vraagt aan een vrouw wat zij
allemaal met deze kalebassen doen.
We lopen door en komen bij een kraampje uit waar allerlei specerijen, klei etc. verkocht wordt. Een
meisje zit ijverig zakjes met klei te vullen. Op onze vraag waarvoor de klei dient, kan ze ons geen
antwoord geven. Haar moeder vertelt ons dat de mensen die het kopen wel weten waarvoor het
gebruikt wordt. Langzaam lopen we terug in de richting van het eetstandje. De mensen van het
36