Reisverslag Fons Bus - 2008 - Aman-Iman

dat wij welkom zijn in het dorp en dat hij zeer blij is met ons initiatief. Assibite Akotey van Tanakra
vertelt het dorp hoe belangrijk het is om schoon drinkwater te hebben en wat hier allemaal mee
samenhangt. Ook de Chief geeft aan dat het dorp een eigen verantwoordelijkheid heeft en dat ze
die ook moeten nemen. Alleen al onze
aanwezigheid is al belangrijk voor het dorp.
Abakoula wordt nogmaals door de Chief geroemd,
dat hij na zoveel jaren de mensen en het dorp nog
steeds niet vergeten is. Hij zegt dat Abakoula het
dorp nog steeds in zijn hart meedraagt. Abakoula
mag de vergadering ook toespreken. Hij begint met
ons voor te stellen aan de mensen. Ook hij geeft aan
dat het belangrijk is om schoon drinkwater te
hebben in het dorp. Wij zijn naar het dorp gekomen
om te bekijken wat er mogelijk is en hoe we verder
kunnen. We kunnen echter helemaal niets beloven,
In het schooltje van het Inadougoum
alleen dat we onze uiterste best zullen doen. De
folder wordt door Abakoula uitgedeeld en iedereen
bekijkt deze heel enthousiast. Wij willen heel graag een video-opname maken van alle
dorpelingen, terwijl deze zeggen “Mooi weer de Leeuw, bedankt” We proberen het wel, maar pas
als Sidi erbij geroepen wordt lukt het een groot deel van de dorpelingen het zinnetje na te zeggen.
Sidi is natuurlijk apetrots dat hij voor de vergadering dit heeft mogen zeggen. Na enkele
ceremoniële handelingen (o.a. het overhandigen van de folder en de officiële papieren) wordt de
vergadering afgesloten met een gebed. De hele
gemeenschap loopt met ons mee naar het schooltje in
het dorp. Het schooltje telt 5 klassen en is vandaag
dicht, maar de leerkracht weet toch heel wat
kinderen te bewegen om plaats te nemen in de
bankjes. Iedereen gaat ook mee naar binnen. De
meegenomen spulletjes worden aan de leerkracht
van de school gegeven. Iedereen is blij met alle
spulletjes, voor de school vaak gewoon pure luxe. De
kinderen zingen iets voor ons. Het gaat echter niet
helemaal zoals de meester dit zou willen. Een beetje
vals en door elkaar zingen, maar wel uit volle borst
en vol overgave en enthousiasme. Op de vraag van
Abakoula wie van de ouders echt kunnen lezen
In het schooltje van het Inadougoum
steken maar een paar kinderen hun vinger op. Er moet dus nog heel wat gebeuren op het gebied
van onderwijs. Na een uitbundig afscheid, heel veel zwaaien en handjes geven, verplaatst het
gezelschap zich naar het centrum van het dorp. We
worden uitgenodigd in een soort ‘dorpshuis’ te komen
zitten. Abakoula en ik gaan nog even naar de
vrouwen van het dorp, die voor de Stichting de
armbandje maken. Ook hier worden de brillen
meteen uitgeprobeerd. In een klein hutje werken
ongeveer 6 vrouwen en een oom van Abakoula. De
auto staat klaar om te vertrekken naar Tahoua, we
mogen echter nog niet gaan voordat voor ons
muziek gemaakt is door de jeugd en wij gegeten
hebben. Met een snaarinstrument, een soort
Dansen e n muziek
24