Reisverslag Fons Bus - 2008 - Aman-Iman

Een waterput wordt druk bezocht
om de gebruiken. Even verder op is een klein
meertje ontstaan, hier spelen een paar kinderen in.
Ze hebben plezier voor tien. Van de opzichter
krijgen we uitleg over het hele project. Midden in
het dorp zien we nog 2 waterputten. De eerste
waterput wordt het water omhoog gehaald met
behulp van grote vliegwielen. Deze pomp werd
gefinancierd door War Child. Vrouwen en kinderen
werken hard om het water naar boven te krijgen.
De tweede ligt midden in het dorp en is een open
gecementeerde waterput. Ook hier zijn de mensen
weer zeer inventief bezig. Met behulp van
autovelgen worden de grote leren zakken gevuld
met water omhoog getrokken. De put heeft een
diepte van ongeveer 25 meter. Weer in de auto stappen en naar onze volgende plaats. In Taza ligt
de tweede forage, net even buiten het dorp. Onze chauffeur weet zich kundig door de soms smalle
straatjes heen te manoeuvreren. De forage hier is bijna klaar, alleen de waterleiding naar het dorp
ontbreekt nog. Taza heeft zelfs naast de forage
een kleine kliniek liggen. In het dorp drinken we
thee en iedereen komt even kijken naar die
mensen uit Europa. Heerlijk zo’n kopje thee met
stokbrood. De Chief vertelt ons dat sinds de
forage gerealiseerd is, de levensstandaard van het
dorp er zeker op vooruit is gegaan. De komst van
deze waterinstallatie is heel goed geweest voor
het dorp.
Na heel wat zandbakken, hobbels, kuilen, bergjes
komen we bij het grote meer aan, waar
Inadougoum het water moet halen. Het meer is
al lange tijd drooggevallen. Enkele mannen en
jongens proberen nog, door zelf gegraven
waterputten in de meerbodem (6 tot 10 meter) nog wat water naar boven te halen. Het water is
sterk vervuild. Ook het vee komt hier drinken. De oude putten van het vorige seizoen zien we
duidelijk nog liggen, helemaal uitgedroogd en niet meer te gebruiken. De mensen uit het dorp
komen, met ezeltjes water halen, een heel tijdrovend werkje.
Na ongeveer 25 minuten rijden met de auto komen we aan in het dorp. De auto wordt omringd
door alle dorpsbewoners. Iedereen wil Abakoula en zijn 2 reisgenoten verwelkomen. Honderd
handjes schudden en vaak niets van elkaars taal
begrijpen, maar de ontvangst is zo hartelijk, dat je er
een brok van in je keel krijgt. Het weerzien van
Abakoula en zijn moeder is heel emotioneel.
Hartverwarmend al die mensen, die zijn gekomen
om Abakoula weer te zien. Abakoula had liever
gezien dat zijn moeder een paar dagen naar Tahoua
zou zijn gekomen, maar jammer voor hem is dit niet
door gegaan. Hij heeft nu eigenlijk een veel te korte
tijd om met zijn moeder door te brengen. Heel wat
traantjes worden weggepinkt door iedereen. Jo en ik
blijven even op afstand staan kijken. De broer van
Groepsfoto
Waterputten in het droog gevallen meer
Abakoula heeft voor ons een slaapplaats
klaargemaakt. Drie hele grote matrassen in een
kleine ruimte, een paar tuinstoelen en héél warm. De koffers worden binnen gezet en we kunnen
even uitpuffen in het huisje. Niet voor lang, want iedereen wil even langs komen. Tussendoor
probeer ik een sms te versturen, maar helaas in het dorp is geen bereik, dus wachten tot maandag.
De Chief van het dorp komt ons hoogst persoonlijk welkom heten. Hij vindt het een eer, dat wij van
zover zijn gekomen om zijn dorp te komen bezoeken. Alleen al onze komst naar het Inadougoum
heeft voor de mensen hier een grote betekenis. De Chief vertelt hoe trots hij is op Abakoula, die al
20