Reisverslag Fons Bus - 2008 - Aman-Iman

gezicht, bergen in de verte, vlaktes, hier en door bomen met huisjes. Zomaar in niets duiken opeens
mensen op. Je weet niet waar ze vandaan komen of waar ze naar toe gaan. Ze zijn er gewoon.
Het blijft een hobbelweg, soms zo erg dat je denkt dat de bus omvalt en je zelf helemaal door
elkaar geschud wordt. Jo heeft nog eens geluk. Het knulletje, dat naast hem zit, is doodziek
geworden en spuugt alles onder. Moeder draait
zich even om, maar reageert verder helemaal
niet. Één geluk alles ligt alleen op de bodem
van de bus. Na een tijdje onze tweede stop. Op
een grote binnenplaats mogen we even
uitstappen en de benen strekken. Abakoula
heeft aan de buschauffeur gevraagd of hij even
alles op de plaats van Jo wil weghalen. We
kopen voor ieder van ons een cola en kijken
even op het kleine marktje op de binnenplaats.
Jo en Abakoula kopen ieder een zonnebril voor
500 CFA (ongeveer € 0,75). Bijna een vreselijk
ongeluk meegemaakt. Nog net op tijd kunnen
enkele omstanders al gillend en schreeuwend
Even de benen strekken
een bus tot stilstaan brengen en een klein meisje van ongeveer 4 jaar wegtrekken, voordat er iets
vreselijk had kunnen gebeuren. De knul, die naast de bus loopt, om te kijken of er niemand in de
buurt is, heeft waarschijnlijk zijn ogen ergens anders. Nog geen 10 minuten later gaan we verder in
een sneltrein vaart verder. Al toeterend haalt de bus het ene na het andere voertuig in. Eindelijk na
een lange hobbelende weg komen we, rond 14.00 uur aan in Tahoua.
Hier worden wij hartelijk ontvangen door de oom van Abakoula en de mensen van Tanakra. Onze
‘villa’ is een paar minuten rijden vanaf het busstation. Het huis ligt recht tegenover de woning van
de burgemeester van Tahoua. Sober ingericht, gelukkig wel met airco. Een toilet/douche besluiten
we maar meteen om niet te gebruiken en voor de periode dat we hier verblijven maar dicht te
laten. Een omschrijving is moeilijk te geven wat we hier zien, het stinkt, het is vies, kapotte tegels en
er ligt nog van alles in de wc van de vorige bewoner. De oom van Abakoula heeft ervoor gezorgd
dat we water en fris in de ijskast hebben. Het lijkt wel of de meubels er net in zijn gezet voor ons.
Eindelijk kunnen we even alles uit pakken, onze klamboe ophangen en even uitrusten van de
lange reis. Helaas lukt ons dit niet er g goed. Er blijven mensen komen en gaan om te praten over
het project en om Abakoula te begroeten.
Een hapje eten in een van de kleine restaurantjes van de stad. Mensen van Tanakra gaan met ons
mee. De bediening, nou wachten is ook een kunst. Frites met haricovert, gaan er in als zoete koek
na zo’n vermoeiende dag.
Terug in het huisje komen er nog enkele mensen ons bezoeken. Helemaal kapot en doodmoe gaan
we niet al te laat slapen. Als achtergrond geluid de airco in mijn slaapkamer en als heerlijke geur de
toilet. Gelukkig val ik redelijk snel in slaap. Ondanks de matras, waar je automatisch terugrolt naar
het midden, al mijn verwoedde pogingen om uit de kuil te ontsnappen zijn gedoemd te mislukken..
Maddy stuurt Karin nog een mailtje vandaag
Hallo Karin,
Dat kan dat ze van het huisje af zo vroeg vertrekken, middenin de nacht, hebben wij ook al
gedaan. Maar dat komt omdat je bij een ophaalplaats moet gaan wachten, en van daaruit ga je
naar het busstation, alwaar eerst nog eens alle bagage ingeladen moet worden. (onderin de
bus).Nu ga ik pas de foto's bekijken.
groetjes Maddy
Mailtje van Sily aan de drie Afrikagangers
Dag Jo, Abakoula en Fons,
E-mail ontvangen, heb hem doorgestuurd naar de kinderen en Diana.
Stuur maar meer van die, als jullie in de gelegenheid zijn. Het is boeiend om te lezen, maar blij
word ik er niet van. Er is immers meer dan genoeg in de wereld voor iedereen, zonder corruptie en
oorlog en met wat meer naastenliefde zou het dan misschien geen paradijs op aarde zijn, maar het
14