verslag

5. Algemene conclusie
57 Stuk 38 (2000-2001) – Nr. 1
Het Rekenhof concludeert dat een aantal voorwaarden om tot een
doelmatige werking van het instrument milieuheffing te komen, niet of
nauwelijks zijn vervuld.
Het beleidsniveau geeft onvoldoende sturing aan de milieuheffende organisaties:
het heeft zijn doelstellingen – in het bijzonder de regulerende
werking van de milieuheffingen - onvoldoende transparant geformuleerd
en gecommuniceerd. Ook de terugkoppeling naar het beleidsniveau laat
te wensen over: de organisaties kregen weinig inspraak in de beleidsvorming,
die doorgaans weinig evaluatie kent. De verschillende heffingsregelingen
divergeren sterk en vertonen tal van tekortkomingen. De
veelvuldige wijzigingen hebben de regelgeving in het algemeen onstabiel
gemaakt.
Het gebrek aan duidelijkheid, uniformiteit en coördinatie vertaalt zich op
het niveau van de organisaties (beheersniveau) in een beperkt gebleven
ontwikkeling van strategische en operationele doelstellingen, een sterk
variërende integratie van de heffingsfunctie en een gebrek aan samenwerking
en overleg. De organisaties divergeren ook in de mate waarin zij
plannings- en beheersinstrumenten gebruiken. Prestatiemaatstaven zijn
er weinig. Managementsinformatiesystemen zijn nog in ontwikkeling en
verschillen van heffing tot heffing. Interne controlecomponenten zijn er
doorgaans wel (organogrammen, personeelsplannen, functiebeschrijvingen,
stroomdiagrammen,…), maar het interne controleproces is onvoldoende
expliciet in de organisaties ingebouwd en vastgelegd. De
heffingsorganisaties hebben onvoldoende zicht op de kostprijs van de
heffingen en op de relatie tussen procesinput en -output. Prestatiebegrotingen
zijn er niet.
De organisaties slagen erin de decretale tijdslimieten voor de vestiging
van de verschillende milieuheffingen te halen, ondanks een karige administratieve
uitwerking van bv. dossierbehandelingstermijnen. Secundaire
invorderingstermijnen zijn er niet. De organisaties hebben onvoldoende
zicht op de volledigheid van de bestanden van heffingsplichtigen
en ontberen een volwaardig controlebeleid.
De organisaties beschikken ten slotte wel over de noodzakelijke financiele,
budgettaire en boekhoudkundige basisinformatie, maar de boekhoudkundige
verwerking van de ontvangsten is niet altijd homogeen en
de informatie erover stroomt niet steeds systematisch door naar het beleidsniveau.
Het Rekenhof waardeert het dat de Vlaamse ministers van Financiën en
Begroting en van Leefmilieu de krachtlijnen van het rapport hebben onderschreven.
De ministers hebben evenwel niet op alle conclusies en
aanbevelingen gereageerd en bleken het niet met het Rekenhof eens te
zijn over het gevolg dat zij dienen te geven aan de aanbevelingen inzake
fiscaliteit, regelgeving en samenwerking tussen de overheidsactoren.
Voor de uitvoering van de aangekondigde verbeteracties stelden zij
geen termijnen vast. Tot op heden zetten zij evenmin al concrete stappen.
Het Rekenhof is ervan overtuigd dat algemene richtlijnen en acties