“Verzoening, dat is voor mij niet gemakkelijk” - Torenpleinkerk

More documents

Recommendations

Info

”Land in tien jaar burgeroorlog volledig kapot gemaakt” Verzoening in Sierra Leone: een enorme opgave Verzoening na een ruzie is soms al moeilijk. Maar hoe gaan mensen met elkaar om die elkaar in een burgeroorlog naar het leven hebben gestaan en na de strijd samen verder moeten leven? Ds. Jilles de Klerk uit Utrecht sprak op een gemeenteavond over zijn ervaringen met verzoening in Sierra Leone, dat na tien jaar burgeroorlog weer langzaam overeind krabbelt. Jilles de Klerk werkt voor Kerk in Actie en bracht in 2009 een bezoek aan Sierra Leone. Hij was daar op uitnodiging van een kleine organisatie ABC Development, die zich inzet voor verzoening en wederopbouw van dorpsgemeenschappen in het noorden van het land. Sierra Leone was van 1991 tot 2002 het toneel van een gruwelijke burgeroorlog, waarbij meer dan 70.000 doden vielen op een bevolking van 6 miljoen inwoners. Jilles: “Het verbijsterende van deze burgeroorlog was dat het op een gegeven moment volledig onduidelijk was wie er tegen wie vocht. Er waren wel acht Ds. Jilles de Klerk Zijn deze kinderen de toekomst van Sierra Leone? verschillende legertjes die elkaar bestreden, waaronder een leger uit Liberia. Dat had onder meer te maken met de grote rijkdom aan diamanten in Sierra Leone. Het land leefde in pure anarchie – er was maar één recht: het recht van de sterkste, de wreedste. In die tien jaren is het land volledig verwoest: dat geldt niet alleen voor de infrastructuur en de economie, maar ook voor de menselijke verhoudingen. Vooral de inzet van kindsoldaten heeft daarbij een grote rol gespeeld: de strijdende partijen ronselden bijna allemaal kinderen om hun legertjes op sterkte te houden. Hoe dat ging, is haast niet met woorden te beschrijven. Vaak werden hun ouders voor hun ogen vermoord, daarna werden de kinderen meegevoerd, gedrogeerd en gedwongen om zelf te moorden en te verkrachten.” Trauma’s Inmiddels is het al bijna acht jaar vrede in Sierra Leone. De economie krabbelt langzaam weer op. En met steun van de Verenigde Naties en tal van hulp-organisaties wordt ook de infrastructuur van het land weer opgebouwd. Maar het herstel van het onderlinge vertrouwen tussen mensen is nog lang niet voltooid. Jilles de Klerk: “Veel mensen proberen het gewone le- Twee uitvoeringen musical ‘Lied van bevrijding’ Op 25 april en 1 mei voert de Protestantse Gemeente Vleuten – De Meern – Leidsche Rijn Oost twee keer de musical “Lied van bevrijding” op. In het stuk zien we een kinderkoor tijdens de voorbereidingen voor 5 mei – bevrijdingsdag. Zingen op bevrijdingsdag blijkt gemakkelijker gezegd dan gedaan. Want het lied van de kinderen wordt telkens onder- broken door volwassenen die zich ermee bemoeien. Hoe gaat dat aflopen? In de musical wordt het onderwerp van bevrijdingsdag – het is dit jaar 65 jaar geleden dat er een eind kwam aan de Tweede Wereldoorlog – verbonden met twee thema’s die in deze tijd actueel zijn in de kerk: het bijbelboek Exodus, dat gaat over de bevrijding van het volk Israël uit Egypte, en het Paasfeest dat we dan net gevierd hebben. Pasen is bij uitstek een bevrijdingsfeest: een feest van opstanding, een nieuw begin. De muziek van de musical “Lied van bevrijding” is eigentijds, op het snijvlak van klassiek en jazz. Muziek en teksten zijn geschreven door Maarten van der Bijl en Marije Hage uit Bilthoven. De musical is geschikt voor jong en oud. De musical “Lied van bevrijding” is een samenwerkingproject met de Protestantse Ge- ven weer op te pakken. Maar het onderlinge wantrouwen is nog groot. En dat is ook begrijpelijk. De uit de oorlog teruggekeerde mannen, tieners vaak, werden vaak wel weer gedoogd in het dorp van herkomst. Maar als slachtoffers en daders naast en met elkaar verder moeten leven, dan kan dat alleen maar goed gaan als er concreet aan verzoening gewerkt wordt. Op kleine schaal gebeurt dat ook wel, maar een land als Sierra Leone mist de kennis en ervaring om op een professionele manier met de echte trauma’s om te gaan. Om een voorbeeld te geven: in het hele land is maar één psychiater. Hulptroepen uit het westen invliegen heeft geen zin: want mensen uit Sierra Leone moeten deze oorlogstrauma’s op hun eigen manier verwerken. Dat zal nog heel wat jaren kosten.” Anoniem Een gevaar voor stabiele vrede in Sierra Leone wordt gevormd door de voormalige kindsoldaten die niet terugkeerden naar hun geboortedorp, maar zich verzameld hebben in de sloppenwijken van de hoofdstad Freetown. “Ze kunnen daar anoniem verder leven, zonder dat ze aan iemand verantwoording hoeven af te leggen, maar ook zonder de mogelijkheid om hulp te ontvangen. Soms worden deze jongeren geronseld als huurlingen voor nieuwe legertjes ergens in Afrika. Daar gaan ze vaak op in: het geeft hun inkomen, status en helpt hen op de korte termijn het verleden te verdringen. Maar uiteindelijk zijn ze daar niet mee geholpen. En ook de vrede niet. Maar ook jongeren die wel willen breken met het verleden en bijvoorbeeld weer naar school gaan, hebben het heel moeilijk. Plotseling moeten ze een leerkracht gehoorzamen. Ze hebben nooit onderwijs gehad en weten niet hoe ze om moeten gaan met bijvoorbeeld een onvoldoende. Hun eerste reactie is agressie, geweld. Ook zij hebben nog een lange weg te gaan.” meente Bilthoven. In Bilthoven is op 24 april de première van de musical. In onze gemeente vinden twee uitvoeringen plaats: • zondag 25 april, 15.00 uur, Torenpleinkerk Vleuten, Schoolstraat 5 • zaterdag 1 mei, 19.00 uur in het Vereenigingsgebouw in De Meern (Zandweg 148). Toegang is gratis. Maart/April Maart 2010 Protestantse gemeente zamelt geld in voor Sierra Leone De gezamenlijke diakonieën en ZWO-commissies van de Protestantse Gemeente Vleuten – De Meern – Leidsche Rijn-Oost zamelen anderhalf jaar lang geld in voor het project ABC Development in Sierra Leone. Doel is om 15.000 euro bijeen te brengen voor het werk onder getraumatiseerde mensen en gemeenschappen. ABC Development levert verder een bijdrage aan de economische zelfstandigheid van mensen, onder meer door hen te stimuleren eigen bedrijfjes op te zetten. De laatste tijd legt ABC zich ook meer toe op kadervorming: de ontwrichte samenleving van Sierra Leone heeft mensen nodig die het land er ook bestuurlijk weer bovenop kunnen helpen, zodat de steun van de internationale gemeenschap over een aantal jaren niet meer nodig is. Op dit moment (half maart) is er ruim 4700 euro binnen voor ABC Development in Sierra Leone. De komende maanden zullen er nog verschillende acties in de drie wijken volgen om de rest van het geld bij elkaar te brengen. Wilt u een bijdrage overmaken, dan kan dat op giro 107, Oorlogskinderen Sierra Leone, Kia-Interactief code 138501. Het bezoek aan Sierra Leone is Jilles niet in de koude kleren gaan zitten. “Het is onbeschrijfelijk wat er in dit land gebeurd is. Tegelijk merk je er niet zo heel veel van, omdat het grootste leed onder de oppervlakte blijft. Maar dat komt ook omdat je te gast bent: de mensen die je ontvangen, lopen niet te koop met wat zij hebben meegemaakt. Alleen als je mensen in de persoonlijke sfeer spreekt, komen de verhalen wel los.” Jilles de Klerk was jarenlang samen met zijn echtgenote werkzaam in Indonesië. Ook daar maakte hij veel tegenstellingen mee tussen bevolkingsgroepen. “Toch gaan Aziaten anders met conflicten om. In Indonesië is de vorm erg belangrijk: laat je niet gaan, beheers jezelf, houd je aan de regels. Ik gebruik graag het voorbeeld van een ei: ‘houd de schaal heel, anders komt de troep naar buiten.’ Etiquettes in acht houden, ook in een conflict, daar gaat het om. In West-Afrika zijn de mensen veel directer, woede komt meer buiten. Dat is niet verkeerd, maar draagt wel het risico van nieuw geweld in zich.” Tenslotte, is er nog hoop voor Sierra Leone? “Met steun van de Verenigde Naties en tal van hulporganisaties komt er veel tot stand. Maar uiteindelijk moeten de mensen van Sierra Leone het zelf doen. Daarvoor heb je wel eigen kader nodig, mensen die gemotiveerd zijn hun land samen op te bouwen en daarvoor ook de deskundigheid hebben. Dat zal de grootste opgave zijn voor de komende jaren.” Ronald Bolwijn
Jaargang 3 Nummer nummer 3 “Een gevoel van eenzaamheid overviel mij” Als je kind geboren wordt met een handicap Klazien van Gelder was voor in de twintig toen haar eerste kind geboren werd. De verwachting van een onbekommerde tijd met haar pasgeboren zoon werd snel de bodem in geslagen. Hij kwam ter wereld met verschillende afwijkingen tengevolge van een open rug (Spina Bifida). Talloze operaties volgden, en een jarenlange strijd om de beste zorg voor hem te regelen. Maar Klazien gaf niet op. “Het heeft mijn leven veranderd en verdiept.” Buiten gutst de regen van de daken. Het is half februari en de zoveelste prachtige sneeuwlaag moet het ontgelden en mengt zich smeltend met het regenwater. Op de bovenste verdieping van het comfortabele en stijlvol ingerichte appartement aan de Hogeweide heeft Klazien van Gelder geen last van dit gebeuren. Klazien (62) is moeder van zoon Eelco en dochter Nienke. Eelco werd veertig jaar geleden geboren met een open ruggetje. Twee jaar geleden stopte Klazien met werken, zij was de laatste zeven jaar directeur van de BOSK, een organisatie voor mensen met een aangeboren motorische handicap en hun ouders. Je leven op z’n kop “Ik was 22 jaar toen Eelco werd geboren: een prachtig ventje! Helaas werd hij geboren met een open ruggetje en ontwikkelde hij een paar weken later een waterhoofdje. Hij moest gelijk naar het ziekenhuis. Je weet niet wat je overkomt! Weg roze wolk met een baby in z’n wiegje. Het was meteen ‘Zorg’ met een hele grote ‘Z’. Allerlei vragen komen er dan op je af. Wat staat dit kind te wachten? Redt hij het wel? Wat voor leven krijgen we nu? Ik was met mijn 22 jaar gelukkig nog erg flexibel en redelijk onbevangen. Dat het een jarenlange, moeilijke tijd zou worden besef je niet en dat is maar goed ook. De eerste klap kwam toen de kinderarts tegen mij zei: ‘mevrouw, vergeet dit kind maar…’. Ik, supertrotse moeder, vloog die man bijna aan. Je houdt zo Klazien van Gelder: je houdt zo onnoemelijk veel van je kind onnoemelijk veel van je kind. Ik wist dat dit kind wèl kansen had en zette alles op alles.” “De eerste drie maanden van zijn leven heeft Eelco in het ziekenhuis doorgebracht. De ene na de andere operatie volgde. Maar hij redde het! Wat ik moeilijk vond, was het onbegrip van de mensen om me heen; ze negeerden je gewoon. Een gevoel van eenzaamheid overviel mij. Zelf “Ik leerde hem zo zelfstandig mogelijk te worden.” wilden mijn man en ik er zoveel mogelijk normaal mee omgaan: dit was ons leven. Er volgden jaren van ziekenhuisbezoek en operaties. Informatie was moeilijk te krijgen; je moest zelf alles uitzoeken. Het was een onafgebroken strijd om voorzieningen, aanpassingen en therapieën voor elkaar te krijgen. Veel kosten moest je toen nog zelf dragen. Op de school waar ik Eelco eindelijk geplaatst kreeg, moest ik iedere dag rond koffietijd komen om hem te verschonen. Dat doe je dan ook, jarenlang ”. Niet voor niets “Eelco ontwikkelde zich naar omstandigheden goed. Het was een heel vrolijk, slim jongetje met veel humor. Hij kwam goed door de basisschool en de Mavo heen. En met zijn drie jaar jongere zusje had hij veel plezier. Ik heb hem nooit als een ‘gehandicapt kind’ behandeld. Ik leerde hem zo zelfstandig mogelijk te zijn. Wij hebben hem altijd thuis gehouden en niet in een instelling. Het heeft bij mij veel kracht naar boven gebracht. Die onvoorwaardelijke liefde is er gewoon. Ik heb zoveel ouders gezien die stapelgek op hun kind zijn, ook al is het nog zo zwaar. Die liefde voor je kind voelt als een opdracht, een opdracht waar je geen moeite voor hoeft te doen; je weet het, je snapt het en je doet het. Ook al ben je soms uitgeteld. Al je compassie, je empathie, je extra zorg, iedere dag weer. Al dat verdriet Torenpleinkerk iedere zaterdag open Van maart tot oktober is de Torenpleinkerk in Vleuten iedere zaterdag open van 12.00 tot 16.00 uur. Heeft u tussen het boodschappen doen behoefte aan een moment van rust en stilte? Loopt u dan gerust even binnen. Ook zijn er gemeenteleden aanwezig die u iets kunnen vertellen over de geschiedenis van het kerkgebouw, over het nieuwe carillon met meer dan vijftig klokken en over de activiteiten van onze protestantse gemeente. Plaats: Torenpleinkerk, Schoolstraat Arie Abbenes, stadsbeiaardier van Utrecht is uiteindelijk ondergeschikt, je krijgt er veel voor terug, als je het kunt zien.” “Vanaf de geboorte van Eelco ben ik lid van de BOSK. Ik werd voorzitter van het bestuur en groeide door naar de directeursfunctie, van 2001 tot 2008. Er zit ontzettend veel aan vast als je te maken krijgt met een handicap, de BOSK helpt hierbij op alle levensterreinen. We hebben veel voor elkaar gekregen. Nu, na mijn vertrek bij de BOSK, geniet ik lekker van het leven, samen met mijn huidige man. We maken mooie reizen en varen veel. Maar ik voel me nog steeds zeer betrokken bij mensen met een handicap. Ik zit nu in een klein bestuur dat zich hard maakt voor de belangen en de zeggenschap van mensen met een handicap. Wij Nederlanders denken vaak vanuit problemen en ‘onkosten’. Mensen met lichamelijke beperkingen laten echter iets zien wat voor anderen nieuw lijkt te zijn; bij hen vind je prachtige, waardevolle eigenschappen! Zoveel doorzettingsvermogen, geduld, humor, relativeringsvermogen, dáár zouden we in de maatschappij heel veel van kunnen leren!” Opstaan en doorgaan “Eelco is nu veertig jaar, hij heeft zijn leven goed op de rit. Hij heeft leuk werk als collectiebeheerder bij Naturalis, leuke hobby’s, hij redt zich goed alleen. Mijn gevecht voor hem heeft in mij levenskracht naar boven gehaald, mijn leven verdiept, ik kan mij beter invoelen in andere mensen. Voor mij geldt: blijf bij de liefde die je voelt; blijf niet hangen in negatieve gevoelens, maar doe er iets mee: opstaan en doorgaan, iedere dag opnieuw!” Nanny Koetsier ‘Verzoening’ Peter Kos valt op door zijn fuchsiakleurige overhemd. Hij vertelt: “Ik ben predikant van de Baptistengemeente De Rank in Utrecht. Hier in Leidsche Rijn zie ik dat steeds meer kerken elkaar weten te vinden en op meerdere vlakken met elkaar gaan samenwerken. Dat is prachtig en heel goed. Het is mooier om te kijken naar wat ons samenbindt, dan de verschillen te benadrukken.” Tjitske Kos: “Gods Liefde doorgeven aan mensen, dat is belangrijk. Het gaat om relaties tussen mensen en het gaat steeds beter!” Meneer en mevrouw Van Ginkel zijn niet meer zo van de kerk. Mevrouw: “Wij hebben allebei een andere kerkelijke achtergrond. De één protestant en de ander katholiek. Dat was vroeger niet zo gebruikelijk. Twee geloven op één kussen, daar slaapt de duivel tussen, zeiden ze vroeger. Maar met ons samen gaat het goed hoor. We komen echter niet meer in de kerk. Je kunt toch ook thuis geloven, daar heb je zo’n gebouw niet voor nodig. Je gelooft toch hoe en wat je zelf wilt geloven?” Jan Wijmenga denkt eens goed na: “Ik kan mij niets herinneren van een situatie waarin iets verzoend moest worden. Oh ja, er is toch wel iets: mijn vrouw en ik hebben drie lieve kinderen, de oudste is drie en we hebben een tweeling van anderhalf jaar. Vooral de opvoeding van ons kindje van drie jaar vind ik soms wel moeilijk worden. Je kent het wel: ze gaan hun grenzen ontdekken, krijgen een eigen willetje.” Meneer en mevrouw Mik lopen gearmd tussen de planten door als ze aangesproken worden met de vraag hoe belangrijk verzoening is. Mevrouw Mik: “Weet je, je moet mensen in hun eigen waarde laten. En tja, soms zeggen mensen weleens dingen waar je het niet mee eens bent, maar dat zal dan wel.” De ander in zijn of haar waarde laten, dat is ook belangrijk als je met elkaar getrouwd bent, zo maakt mevrouw Mik duidelijk. “Wij zijn al 59 jaar bij elkaar. We leiden een rustig leven samen.” Meneer Mik vertelt: “Mijn vrouw is mijn blindengeleidestok. Ik zie niet zo veel meer.”
Page 1 and 2: Maart/April 2010 Jaargang 3 nummer
Page 3: Jaargang 3 Nummer nummer 3 Even voo
Page 7 and 8: Jaargang 3 Nummer nummer 3 “Onze

“Verzoening, dat is voor mij niet gemakkelijk” - Torenpleinkerk

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?