Woonwagenbewoners In Nederland PRIMO 2006 - Woonwagenwijzer

ijstandswetgeving voor woonwagenbewoners, bijvoorbeeld bij de controle van inkomen, vermogen, en bij het
begeleiden van woonwagenbewoners naar werk. Een specifieke aanpak voor het voorkomen of oplossen van
deze problemen ontbrak meestal, omdat de gemeenten geen verschil wilden maken in behandeling of vonden
dat woonwagenbewoners geen specifieke aandacht nodig hadden.
Een gericht werkgelegenheidsbeleid ontbrak trouwens vrijwel overal; alleen werden her en der enkele tijdelijke
projecten ingezet. Het vertrouwen dat woonwagenbewoners een plek op de arbeidsmarkt konden veroveren
ontbrak bij alle partijen: bij werkgevers, bij de overheden, bij de arbeidsbureaus en bij de woonwagenbewoners
zelf. En daarbij speelden het slechte imago van woonwagenbewoners en hun algemeen lage opleidingsniveau
ook een belangrijke rol.
Inmiddels is de koppeling tussen wonen, opleiding en werken, bijvoorbeeld de autosloperij als familiebedrijf
naast de wagen, vrijwel geheel verdwenen. Het omgekeerde, de wagen naast de sloperij, komt nog wel voor
als zogeheten bedrijfsstandplaats.
Een deel van de woonwagenbewoners is in staat gebleken, vaak op basis van al oude succesvolle
ondernemingen, een bestaan als zelfstandig ondernemer te handhaven of op te bouwen. Een
overzicht daarvan ontbreekt, omdat de laatste tien jaar geen landelijke of regionale studies meer zijn
verricht en registraties niet meer herleidbaar zijn tot woonwagenbewoners. De autobranche is nog wel
oververtegenwoordigd, maar is geen vanzelfsprekendheid meer; woonwagenbewoners zijn nu actief in
meer branches. Een opleving was te zien bij de openstelling van het voormalig Oostblok in 1989, toen veel
ondernemende woonwagenbewoners in staat bleken snel een handelslijn op te zetten naar de betrokken
landen.
Marissa de Jong uit Amsterdam aan het werk in een reisbureau. (Jos Donker)
I n f o r m a t i e c d - r o m ‘ W o o n w a g e n b e w o n e r s i n N e d e r l a n d ( 1 8 8 0 - 2 0 0 6 ) ’ 5 4
▼
Index