Voortgang H. Don Bosco - Origo

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 1 Nr. 17 – februari 2009
Voortgang
graankorrels
Het heengaan van Wim Gubbels en Bertus van den
Bos in december 2008 gaven me wel het gevoel dat,
althans in mijn leven, een periode zo ongeveer ten
einde was gekomen. Wim stond in 1949, bij mijn
komst naar Ugchelen, als directeur van 'Don Rua',
centraal. Bertus was, als student in de vierde klas,
een van de 'groten' naar wie ik opkeek. Hij was ook
de electrotechnicus van heel het huis.
Deze maand was het twintig jaar geleden dat pater
Jan Klein overleed. Zijn laatste jaren waren zo op
het oog geschat minder productief dan voorgaande.
Maar door het overschrijven van twee agenda's met
gedichten (1988-89) gaf Henk Hendriks de aanzet
tot de digitalisering van alle 'agenda-dichten' (1986-
1989), waaraan nu wordt gewerkt. (Zie ook het
stukje in de linkerkolom op bladzijde 6).
Mijn plaatsgenoot George Gildemacher vroeg mij
onlangs of ik het door Jan Klein geschreven passiespel
kende dat in 1964 werd opgevoerd, met als titel
"Als de graankorrel niet sterft in de aarde." Nee, ik
ken het niet (in dat jaar verliet ik de congregatie). Als
iemand van u het zich herinnert, en zeker als er een
tekst van is, hoor ik dat graag. Het werd geregisseerd
door pater Klein zelf, en George speelde Judas.
Op 2 januari van dit jaar overleed in Bergen (N.H.),
op 95-jarige leeftijd, Margaretha Chamuleau, na ruim
77 jaar kloosterleven bij de zusters Ursulinnen. Ze
werkte meer dan 40 jaar in het onderwijs, waarvan
ruim 20 jaar voor kinderen met een verstandelijke
beperking. Zij vond inspiratie bij don Bosco en was
betrokken bij de salesianen in Nederland. Ze typte
de geschiedenis van 'Don Bosco' Leusden van Henk
Hendriks uit en calligrafeerde een voorblad.
Een handvol levens, uitgestrooid als graan over de
akker. "Als de graankorrel niet sterft in de aarde."
Vertrouwen in zin en bestemming van het leven is
niet altijd makkelijk. Soms gaat het 'contra spem', tegen
alle redelijkheid in. Het is meer dan herinnerd
worden door medemensen, meer dan de effecten op
het aardse bestaan van anderen. Waar geloof op
doelt is voortbestaan en 'voortgang', zoals de titel
luidt van de vervolg-rubriek over de agenda-dichten
van pater Jan Klein (zie op blz. 4).
H. Don Bosco
twee jubilea
Honderdvijftig jaar geleden
werd, op de kamer van
don Bosco, in tegenwoordigheid
van (als ik goed tel)
zeventien jonge mannen,
waaronder Michiel Rua
(subdiaken) en Jan Cagliero,
de salesiaanse congregatie
opgericht met de verkiezing
van een bestuur: don
Bosco als algemeen overste,
don Alasonatti als prefekt, Michiel Rua als geestelijk
direkteur, Angelo Savio (diaken) als econoom, Jan
Cagliero, Jan Bonetti en Carlo Ghivarello als raadslid.
Bijna vijfenzeventig jaar daarna werd don Bosco,
op Pasen 1934, door paus Pius XI heilig verklaard.
Dat is nu driekwart eeuw geleden. Een tweevoudig
jubileum dus. Momenteel telt de congregatie 17.000
leden. In Nederland beleven we de neergang van
een golf van ruim tachtig jaar.
In België herdenkt men o.a. het vijftigjarig bestaan
van de Vlaamse salesiaanse provincie (1959) en het
vijfenzeventigjarig bestaan van 'Don Bosco' te Oud-
Heverlee. Algemeen overste don Pascual Chávez
heeft op het 26e algemeen kapittel (begin vorig jaar)
als doelstelling (strenna) aangegeven: "Ritornare alla
identità carismatica e alla passione apostolica di Don Bosco."
(terugkeren naar de charismatische identiteit en de
apostolische bezieling van don Bosco).
Situatie en gedrag
van jeugd in stad en
land van nu lijken
sterk op die uit de
tijd van don Bosco:
verwilderd, losgeslagen
en gevaarlijk.
Daarnaast armoede
en kansloosheid. Dat
vraagt om een andere
aanpak dan lange tijd
gebruikelijk was.
Charisma en apostolaat
zijn nodig,
van binnenuit, niet
vanuit de kerkelijke
opvattingen van de
twintigste eeuw. Een
grondige bezinning
op het eigen geloof,
al of niet orthodox,
is daarvoor wel een
eerste vereiste.
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 2 Nr. 17 – februari 2009
Bertus van den Bos
1926-2008
Nog geen week nadat hij
van het Dekenaal Centrum
in Zwolle was overgebracht
naar Wijchen, overleed coadjuteur
Bertus van den Bos,
na een langdurige ziekte, in
de liefdevolle nabijheid van
zijn medebroeders, in vrede.
Bertus van den Bos werd op vrijdag 24 september
1926 (onder het teken Weegschaal) in Almelo
geboren. Zijn ouders overleden, toen hij tien jaar oud
was, beiden aan de griep, en werden op dezelfde dag
begraven. Bertus had daarna nog een fijne jeugd bij
familie op een boerderij. Na de lagere school ging hij
naar de ambachtschool (opleiding electrotechniek).
Daarna had hij enige tijd een baan.
In september 1945, ging hij (negentien jaar oud) naar
Ugchelen, waar hij in zeven jaar met grote ijver vijf
klassen doorliep. Hij was, herinner ik me, naast zijn
studie altijd in de weer als de electrotechnicus van het
huis. Dat hij geen priester kon worden viel hem zwaar.
Van 1952 tot '53 deed hij in Twello zijn noviciaat, maar
kon aan het eind daarvan om gezondheidsredenen
geen geloften doen. Hij ging toen naar Leusden.
Met toestemming van
Algemeen Overste Don
Ziggiotti, op bezoek in
Nederland, deed hij op
het feest van St. Jozef
op 19 maart 1955 zijn
eerste geloften als coadjuteur.
Na het magisterium
in Leusden volgde
hij in Rotterdam een
dagopleiding electrotechniek,
waarna hij aan de Technische School in Leusden
leraar werd in dat vak.
Aan de pas opgerichte technische school Niek Savio in
Amersfoort bouwde hij, zoals op het gedachtenisprentje
staat, gedurende 9 jaar (1968-77) de gehele
nieuwe afdeling electrotecniek op. Behalve econoom
en raadslid werd hij in 'Don Bosco' Leusden ook
adjunct-directeur van de school (1977), totdat hij met
invaliditeitspensioen ging (1986). Hij was toen 61 jaar en
volgde verschillende opleidingen, zoals de katholieke
theologische cursus voor het getuigschrift decaan.
In 1999 , na de sluiting van 'Don Bosco' Leusden, ging hij
met Kees Heeren naar Voorburg. De aansluiting bij het
jeugdwerk lukte niet, waarna ze verhuisden naar het
dekenaal centrum aan de Burg. van Roijensingel in Zwolle.
Daar begonnen zij met hun succesvolle postzegelactie
ter ondersteuning van het salesiaanse werk voor de arme
jeugd in Haïti. Kees maakte tientallen artistieke collages,
grote en kleine (o.a. de bekende buttons). Bertus was
sterk in ondersteunende en contactuele activiteiten.
Ik heb hen daar twee keer bezocht . De eerste keer
(eind mei 2007, zie DRvn nr.7, juni 2007, blz.2 en de
foto hieronder) was Bertus al wel ziek, maar hoefde nog
niet het bed te houden.
De tweede keer (juni 2008) lag hij op bed en was hij sterk
vermagerd (zie DRvn nr.13, juni 2008, blz.1). Er was
goede thuishulp, wie niets teveel was. Maar omdat het
dekenaal centrum gesloten zou worden en Bertus zijn
huisgenoot niet teveel wilde belasten, werd hij in overleg
overgebracht naar La Verna in Wijchen, waar andere
medebroeders al langer woonden. Op weg naar Bladel,
de dag voor de uitvaart van Wim Gubbels, heb ik Bertus
nog een keer kunnen zien.
Hij werd heel goed en liefdevol verzorgd, lag volkomen
uitgeteerd maar vredig in een ziekenbed en was helder, al
kon hij niet meer praten. Ik heb hem gevraagd of hij pijn
had, en hij knikte van 'nee'. Ik heb hem bedankt voor
zijn vriendschap als medestudent in Ugchelen en later als
medebroeder, en hem sterkte gewenst op zijn verdere
reis. Jan van Aken, die ook in Zwolle tegelijk met
mij bij hem was, stak naast zijn bed een lichtje aan.
Ik heb een foto gemaakt en werd daarna, samen met
Pierre Eijck, door Bert van Balkom onthaald op een
heerlijke warme maaltijd.
Vanaf de eerste kennismaking
herinner ik mij
Bertus als een rustige,
heel vriendelijke en zorgzame
man. Ook als de
jongen die rondrende op
het toneel om de lampen
en andere electronica aan
te sluiten. Zijn leven stond
in het teken van dienstbaarheid
en persoonlijke
aandacht. Zijn grote geduld en zijn dankbaarheid
berustten volgens mij op een combinatie van aanleg en
jarenlange zelftucht. Bertus: vaarwel.
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 3 Nr. 17 – februari 2009
Wim Gubbels
1912 - 2008
Toen ik, bijna 60 jaar geleden, in een schoolretraite
met pater Dury, voor het eerst van don Bosco
hoorde en naar Ugchelen kwam, was pater Wim
Gubbels direkteur van Huize 'Don Rua'. Aan hem
heb ik, samen met anderen, veel te danken. Wim
was een charmante, sportieve en gevoelige man, die
met veel flair om kon gaan met allerlei mensen.
In 1945 werd hij in Ugchelen tot priester gewijd en
vrijwel meteen benoemd tot directeur van dat huis.
Dat is hij zes jaar lang (twee termijnen) gebleven,
waarna hij benoemd werd tot prefect. Drie jaar later
ging hij naar de Mariahoeve in Assel, waar hij leiding
gaf aan de ontwikkeling daarvan. In 1955 werd hij
daar door don Ziggiotti benoemd tot directeur.
De manier waarop hij dat
deed, m.n. ook zijn omgang
met grote weldoeners, heeft
veel betekend voor huize
'Don Rua', dat zonder de
inkomsten van de boerderij
en de ondersteuning van de
relaties financieel nooit had
kunnen overleven.
Wim was geen vrijdenker en
ook geen vrijbuiter, maar
evenmin preuts. Helaas was
zijn omgang, ook met de
meisjes en vrouwen die hem
opzochten, voor sommigen
een bron van verdenking en
ongenoegen. In 1963 moest
hij noodgedwongen gaan.
Na een moeilijke periode vestigde hij zich in Bladel
als tolk Italiaans en beeldhouwer. In 1968 trouwde
hij. Zijn zoon heeft intussen ook weer een zoon.
Over zijn vroegere medebroeders was hij niet zo te
spreken. Hij had wat meer dankbaarheid verwacht.
Gelukkig was er een klein aantal trouwe vrienden die
hem af en toe schreven, belden en opzochten.
In de uitvaartmis werd met geen woord gerept van
zijn verleden als jeugdwerker en salesiaan, ook niet
van het feit dat hij priester was 'in eeuwigheid'. Dat
heb ik ervaren als een lacune, maar het was een
invoelbare keuze van de familie. Er was toch een
kleine kring van salesiaanse vrienden die in de kerk,
of in gedachten, afscheid van hem nam.
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 4 Nr. 17 – februari 2009
Voortgang
Met de term 'voortgang' (ongoingness) wordt de
diepste motivatie of drijfveer van al het levende
door mij aangeduid. En hoewel dit kenmerk alleen
maar betrekking kan hebben op het voor ons op
aardse wijze waarneembare, is er ongetwijfeld een
overeenkomst met het levend-zijn tout court, ook
wanneer dat niet langer aards-lichamelijk is.
Twintig jaar geleden, op 15 februari 1989, stierf Jan
Klein aan de gevolgen van een aanrijding op de
zondag ervoor. Einde voortgang als aardgebonden
lichaam, begin – naar wij hopen – van een geestelijk
vervolg. Het was winter, het jaargetij waarin het
leven in de natuur blootligt tot op 't bot, wat hem tot
nadenken stemde, lang en kort voor zijn dood.
zo. 17-01-1988
Machteloos straatlichtgeflikker
onder de machtige zwaai
waar de morgen haar boezem mee blootlegt
voor een napolitaans blauwe baai.
En 't is net of de heilige koepel
al haar lampen en kaarsen ontsteekt
op het oostpriesterkoor en zijn outer
en om 't uur van het offerfeest smeekt . . .
Waar ik fiets, speelt mijn oog op de stammen
van het zeventientonig verbond
als een harp, bij het leven gespannen
tussen lichtruim en donkere grond.
Of ik zie weer de duizend pilaren
en ontdek weer de Dom waar de gloor
van zons offer licht blozend blijft waren
over koepel en beuken en koor.
Zon, wij offren een bloedloze Winter
mét het bloed dat de Herfst heeft gespild
voor de komst van uw Kind, onze Zomer,
die in 't Voorjaar herleeft naar Gij wilt.
Opvallend is dat pater Jan de natuur ervaart als
betrokken in een heilige rite, bijna persoonlijk, een
offer met licht en muziek, een verbond met de
godgelijke zon, als eeuwig middelpunt van de vier
aardse seizoenen. En het kind, symbool van onze
hoogsteigen zomerse bloei, mythisch, esoterisch,
oermenselijk zuiver en onbedorven.
Zoals voor mythische metaforen gebruikelijk is,
verhullen zij hun boodschap min of meer, al naargelang
het vermogen van de toehoorder om die
ervarend te begrijpen. In hoeverre ze de schrijver
in zijn gedichten duidelijk waren valt niet meer na
te gaan. Hij heeft de meeste ervan met geen mens
besproken. Onze duiding is een queeste.
di. 19-01-1988
Helder. – De winter
showt integralen
van hoger wiskunstpatroon.
Differentiële stammenparade.
Krommen en vorken als kroon.
Dof. – In seconden
sluit ruimrotonde,
biedt winter armoevertoon.
Schamel gebeuren.
Wijkende kleuren.
Groen zit verscholen ten troon.
Grond. – 't Elegante
strogele, blanke,
langzaam verstijfde hoog gras
wacht maar op ijzel
om weer te nijgen
als toen 't vol zaadkralen was.
Kraters. – Het water
staat er of gaat er
bruinen in 't groenende bed:
kruiden en varen
op dorre blaren
leiden 't vroeg lenteballet.
Hier spreekt de dichter op de top van zijn kunnen,
een en al aandacht voor de natuur waarin hij bijna
opgaat, die hij aanvult met liturgische teksten, als
psalmen voorzien van een motto, aandachtspunt
en betekenis: licht en donker, vol en leeg, maar
steeds vol leven, ondanks de omstandigheden die
hem lijken te verpletteren. Zo is het leven.
do. 9-02-1989
Eenzaam dwaalt het grote loeder
met z'n Vader en z'n Broeder
en z'n eeuwig Andere Geest. –
Is er ooit zo'n uur geweest?
Platgehamerd door de kou
of het nooit meer dooien zou.
Een weinig orthodoxe woordkeus, daar houdt hij
van, maar een speelse constructie van driemaal
twee rijmregels, naar de inhoud twee terzinen, als
van Dante, en au fond even serieus. Dit en het
volgende zijn op een paar na zijn laatste gedichten.
Nu volgt het muzikale slot, dat me doet denken
aan Vondel en aan Johan Sebastiaan Bach.
do. 9-02-1989
Zijn 't de bomen of de beuken
van vergeten katedralen
die mij 't rusten in de vreugde
telkens voor de geest weer halen,
als ik dit soort bossebouw
– statig, stil en leeg – aanschouw?
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 5 Nr. 17 – februari 2009
Sang real
kind Gods
In de vijzel van mijn denken vind ik momenteel
elementen van zeer uiteenlopende aard. Ze hebben
allemaal te maken met het stug vasthouden aan of
het juist afwijzen van een letterlijke opvatting van
godsdienstige geschriften en leerstellingen.
Aanleiding zijn o.a.: reacties (2005 en '06) op het boek
'De Da Vinci Code' (Dan Brown, 2003), de opheffing
van de excommunicatie (niet de suspensie) van de
leden van de broederschap St. Pius X, verdedigers van
de ultieme letterlijkheid van leer en schrift.
De symbiose van het christendom en een letterlijke
opvatting van evangeliën en andere geschriften over
het leven en de godmenselijke aard van Jezus leidt
tot bewijsbaar onhoudbare opvattingen. Anderzijds
bestaan er historische argumenten tegen.
Die vinden we in boeken als 'De heidense Christus'
(2004) van Tom Harpur, gebaseerd op 'Who is this
King of Glory' (1948) van Alvin Boyd Kuhn (1880-
1963), vervolg op 'Ancient Egypt: The Light of the
World' (1907) van Gerald Massey (1828-1907).
In plaats van het opzeggen van het lidmaatschap van
de kerk (een puur administratieve aangelegenheid)
vanwege al eeuwen bekende leerstellige en bestuurlijke
misstanden, stel ik liever vragen naar de ware
aard van het 'Christ Sein' (Hans Küng, 1974).
Natuurlijk is de grote meerderheid van godsdienstige
mensen niet geïnteresseerd in andere vragen en antwoorden
dan hun religie aanbiedt. In deze tijd echter
laten velen hun geloof los omdat ze het, om allerlei
redenen, niet langer kunnen aanvaarden.
De vraag die ik hier stel is dan ook of er een andere
oplossing is dan het achter zich laten van godsdienst
en kerkelijke organisatie of het blindelings aannemen
ervan op andermans gezag. Er is een derde weg, die
eigenlijk de eerste en enige zou moeten zijn.
Maar die weg gaat over doornen, want ze vereist een
heroriëntatie en het nemen van verantwoordelijkheid
voor de eigen levenshouding. Dat kan samengaan
met het behoren tot een religieuze groepering, een
kerk: als een Volk Gods onderweg naar huis.
We hoeven niet ver van huis: aartsbisschop Angelo
Amato s.d.b., sinds vorig jaar pro-prefect van de
congregatie voor de heiligverklaringen, riep in 1986,
als secretaris van de congregatie voor de geloofsleer,
op tot een boycot van de Da Vinci-film.
Hij noemde het boek "anti-christelijk en vol van
beledigingen en historische en theologische fouten
tegenover Jezus en de Kerk". Dat is een boude en
riskante bewering, omdat deze ook van toepassing
zou kunnen zijn op de kerkelijke leer.
Kardinaal Tarcisio Bertone s.d.b., jurist en moraaltheoloog,
ging zijn medebroeder Amato (dogmaticus)
voor in kritiek op het boek, dat hij karakteriseerde
als "een terugval naar de oude anti-clericale pamfletten
van negentiende eeuw" (Vaticanum I).
Volgens het boek zou Jezus gehuwd zijn geweest
met Maria van Magdala en die zou, na zijn dood,
een dochter hebben gebaard, die de bloedlijn heeft
voortgezet. Maria was dus het 'heilige vat' (holy grail)
dat het 'bloed' van Jezus bevatte.
Een andere schrijfwijze is 'san grael' of 'sang real',
koninklijk bloed. Nu wordt wel gezegd dat Jezus
uit de stam van (koning) David was, maar hij was
op aarde geen koning: zijn rijk was 'niet van deze
wereld'! Wat is er dan aan de hand?
Het is een christologisch probleem, en daarmee
staat of valt de leer van de rooms-katholieke kerk.
Koninklijk bloed is even aards als dat van u en mij,
maar goddelijk bloed is een groter probleem. Denk
even mee: Jezus was kind van en zelf god?
Is er geen kind van Jezus, dan is er geen 'kind Gods'.
Maar daarmee is het probleem de wereld niet uit. Is
Jezus behalve mens ook god? Niet voor niets roept
Bertone dat het Arianisme herleeft: Jezus is daarin
geen God maar een schepsel van God.
Er dreigt dus een gevaarlijke heilseconomische crisis.
De kerk ziet haar van gode gegeven waardepapieren
al kelderen. Is er verschil tussen de aanspraken van
de kerk, en het christendom zoals gebracht door de
man Jezus (als die historisch is)?
Op dit punt aangekomen pakken we de boeken van
Harpur, Kuhn (let op de schrijfwijze) en Massey erbij.
Hun onderzoekingen betreffen de christos-leer zoals
die lang vóór de tijd van Jezus bestond in Egypte en
andere oude cultuurlanden. Interessant!
Het levensverhaal van Jezus blijkt eeuwen eerder al
verteld te zijn, tot in de kleinste details. Hetzelfde
geldt trouwens voor het leven van de Boeddha. Het
gaat daarbij om metaforen die de goddelijke fundering
van het aards-menselijke bestaan verbeelden.
De christelijke kerk heeft, na een aanvankelijk hierop
ingestelde levensbeschouwing, enkele eeuwen na het
begin van onze jaartelling gekozen voor een letterlijke
interpretatie van nooit letterlijk bedoelde voorstellingen,
en die te vuur en te zwaard verdedigd.
In onze dagen herleeft de negentiendeeeuwse 'apologetica',
letterlijk het 'van-zich-af-praten' van lastige
vragen en beweringen. De vraag is of Jezus (ik ga
ervan uit dat er in die tijd een verlichte Joodse leraar
heeft bestaan) zijn leer daarin zou herkennen.
"Fratres: Sobrii estote, et vigilate ..." (I Petrus 5: 8-9),
slik niet alles, laat je niet inpakken, maar blijf
waakzaam; dat is verstandig en dat mag.
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 6 Nr. 17 – februari 2009
Jan Klein
'agenda'
Als u en ik twintig jaar na onze dood, mensen nog
zo bezighouden als pater Jan Klein (hij overleed op
15 februari 1989), dan is dat een vermelding waard.
Niet alleen heeft hij als docent Nederlands velen
van ons liefde voor de taal bijgebracht, misschien
zelfs een goed gebruik ervan, maar hij heeft ons
ook heel wat geschreven teksten nagelaten.
Die zijn nog lang niet volledig geïnventariseerd, laat
staan gearchiveerd. Voor de wenselijkheid daarvan
is wel wat te zeggen, want hij is een van de weinige
Nederlandse salesianen die iets als een oeuvre heeft
nagelaten. Het is allerminst zeker dat ieder onderdeel
daarvan nog te vinden zal zijn. We volstaan hier met
een globale en onvolledige opsomming.
Zijn preken werden door hem goed voorbereid en
uitgeschreven. Van zijn lessen Nederlands resteert
de lestekst in twee delen 'Stijl en Visie'. Liedteksten
vinden we in de rode zangbundel en in de verzameling
'Don Bosco: lichte muziek zijn levenswijs' van
Herman van der Loop. Zijn gedichten werden vaak
opgenomen in feestprogramma's.
In het 'Salesiaans Nieuws' schreef hij lange jaren vele
stukken van allerlei aard, waarvan sommige ook apart
werden uitgegeven. Zijn boeken, heiligenlevens, zijn
bekend: Dominicus Savio, Maria Mazzarello, Moord
op een volk, Frans Besucco, Een reuzentype, Duizend
jongens en een man, Don Bosco en de kanonskogel,
Don Bosco zo maar, Don Bosco en de anderen . . .
Ook toneelstukken heeft hij geschreven. In de oorlog
een anti-duits stuk (dat hij woedend heeft vernietigd
toen er bezwaren werden geopperd i.v.m. de veiligheid)
en het in deze aflevering van DRvn genoemde passiespel
'Als de graankorrel niet sterft in de aarde'. Er zijn er
misschien nog wel meer. En dan, in zijn zeventigste
levensjaar, begint hij stilletjes aan iets nieuws.
Hij woont in Leusden en fietst iedere ochtend door het
Trekerbos en omgeving. Na het ontbijt schrijft hij dan
gedichten, meestal over de natuur. Die noteert hij in
een agenda. De eerste is van 1986, de vierde en laatste
die van 1989. Het waren voor hem heel persoonlijke
dagboeknotities, niet gericht op publicatie. Na zijn
dood werd een deel ervan uitgeschreven.
Daarover heb ik al vaker iets gezegd. Ook de rubrieken
over deze 'agenda-dichten' in 'Don Bosco Binnen-kort',
het 'Don Rua Nieuws' en in deze nieuwsbrief zijn
bekend. Het is waarschijnlijk minder bekend hoeveel
gedichten er in die verzameling zitten: meer dan het
levenswerk van veel poëten bevat, ruim 3000, grotendeels
nog niet gedigitaliseerd. Dat is met recht 'agenda':
werk dat nog gedaan moet worden.
Toezending
kosten
toezending per email of post gratis
(op papier per post kost me ± € 1 per exemplaar)
vrijwillige bijdragen 454400
op girorekening t.n.v. A. Overtoom
aanmelding/opzegging
per email origo@home.nl
per brief redactie-adres
Bijdragen
Vanaf eind october 2008 tot heden werd op
rekening 454400 aan bijdragen ontvangen e45.
Hartelijk dank aan de gevers.
Redactie
naam A.J.M. Overtoom
straat Hofakkers 6
plaats 9468 EE Annen
telefoon 0592 - 271 586
email origo@home.nl
website http://origo.otmx.nl
Colofon
De tekst is opgemaakt in twee kolommen, in het
lettertype Garamond 11 pt, de koppen (meestal)
in Comic Sans MS 14 pt.
Digitale weergave per aflevering in pdf-formaat,
op de homepage en per email. Gratis lezers zijn:
Acrobat Reader en Foxit Reader (kijk voor info en
download op: www.foxitsoftware.com).
W.A. Gubbels St. Petrus Banden
kerkhoftoren Bladel
Lemma
Dankbaarheid en medeleven vereisen dubbeling,
en zijn dus bij uitstek menselijke mogelijkheden.
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft