Nieuwsbrief 13 - Zeesleepboot Holland

Duikersogen
Mijn hobby is duiken. Duiken in de
Noordzee boven de eilanden, op wrakken.
Ik heb al heel wat schepen op de
zeebodem bezocht en zo nu en dan een
aandenken mee naar boven genomen.
(Sssst, mag niet!)
Als je op dertig meter diepte in de
duisternis je weg zoekt, lijkt de berg
schroot, overdadig begroeid met
anemonen, niet erg meer op een schip.
Getalenteerde wrakduikers (ik niet, ik
ben een prutser) weten in de begroeide
uitstulpende hobbels en bobbels toch
nog weleens wat leuks te ontdekken. Iets
leuks voor in de ‘prijzenkast’, de vitrine
met wrakvondsten. (Nee, dat mag eigenlijk
niet.) Afsluiters, metertjes, een kompas, een
lamp, een patrijspoort, ...
Wie eenmaal getroffen is door het
wrakduikvirus, kijkt nooit meer met normale
ogen naar een schip. Ik ook niet.
Zoals ik me ook weleens afvraag hoe een
persoon er zonder kleren uit zou zien,
vraag ik me bij een schip ook soms af
hoe het er als wrak bij zou liggen. Niet
dat ik een schip in volle glorie graag zie
degraderen tot wrak. Een schip zien zinken
is hartverscheurend, dat is vreselijk. Maar
als het eenmaal een wrak is, wordt het wel
weer leuk. Mits alle opvarenden veilig door
de KNRM aan wal zijn gebracht, uiteraard.
Ik besef dat het zeer oneerbiedig is, maar
toen ik onlangs op de Holland rondliep, kon
ik de neiging haar met wrakduikogen te
bekijken niet onderdrukken. Ik probeerde
me voor te stellen hoe de Holland eruit zou
zien na een paar jaar op de zeebodem.
Hoe ik mijn weg zou kunnen vinden op
de tast. Waar mijn gidslijn aan zou blijven
haken en waar ik wel en niet in zou durven.
Misschien dat ik door een van de luiken een
stukje de machinekamer in zou kunnen.
Het is er mooi ruim en overzichtelijk, daar
verdwaal je niet snel. (Volg de cilinders!)
Misschien dat ik er een drukmeter uit zou
kunnen slopen. Iets kleins dat gewoon
in mijn netje paste, gewoon een leuk
dingetje. Of nee, de koperen plaat met
‘Werkspoor 1951’, dát zou mooi zijn, dáár
zou ik aanzien mee verwerven onder mijn
collegaduikers.
Wat is de meest begerenswaardige trofee
voor een wrakduiker? De scheepsbel. Waar
was de bel van de Holland? Spiedend
keek ik rond op de brug, waar ik de bel
verwachtte, maar waar ik hem niet zag.
Later ontdekte ik een klein belletje bij... de
bar. Onbereikbaar, als je van buitenaf moet
komen. Daar zou ik mijn leven niet voor
wagen, voor dat kleine ding.
Voor onderzeerovers zijn dingen van
geelglanzend metaal onweerstaanbaar.
Goud is natuurlijk het summum, maar
die kans is niet reëel. Koper is er echter
genoeg op de meeste schepen, zeker als
ze al wat ouder zijn. Rondkijkend op de
Holland kon ik bijna niet kiezen wat ik als
eerste zou zien los te krijgen om met een
hefballon naar de oppervlakte te sturen. Er
was gewoon te veel moois. (En dan heb ik
het niet over het reusachtige flatscreen in
de salon.) Ik denk dat als ik op de Holland
zou duiken en ik had ruim de tijd, ik van
de brug de telegraaf zou willen hebben
en als er nog tijd over was een van de
patrijspoorten. Om uit te delen aan mijn
duikvrienden zou ik dan nog een paar
bakelieten schakelaars meenemen.
De Holland zou wel het allermooiste wrak
zijn wat je je maar kunt voorstellen. Dat is
logisch, want het is ook de allermooiste
boot.
Excuses voor mijn morbide fantasie, ik
meende het niet, lang leve de Holland,
voor altijd PESK!
Pam van Vliet